Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Τα όνειρά σου


Είναι βαρύ κι αβάσταχτο

το βλέμμα των ονείρων σου.

Όσο αγωνίζεσαι ν’αντέξεις

τον θόρυβο των χτύπων σου,

και με ρυθμό ταχύ όπως κι αυτοί

ακροβατέις

στην λεπτή πάνω γραμμή των δακρύων σου

και τότε νιώθεις την απόμακρη

πικρή ειρωνεία

του χρόνου και των θέλω σου.

Τον γέλωτα των αξιών σου.

Και πείσμα δείχνοντας τα κυνηγάς,

σαν όνειρο

όσο η καρδιά σου το προστάζει.

Μα οι αξίες, ήλιος περίλαμπρος

και φωτεινός

σε καίει και λιώνει τα φτερά σου.

Αυτές οι ίδιες οι πανίσχυρες φωτιές,

βοριάς πανίσχυρος που όλα τα σαρώνει,

διώχνει το σύννεφο μακριά

καθώς το χέρι σου απλώνεις

και τότε χάνεται μεμιας,

σαν να’ταν όνειρο.

Σαν να’ταν όνειρα

δικά σου, αληθινά.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Στόλισε! Στόλισε! Στόλισε!!!

Και άκουσα μεσα στη νύχτα φωνή ψιλή, στ'αυτί μου να γυρίζει. Ανθρώπινη στα σίγουρα δεν ήταν.
Ήταν όμως ξωτικάκι, ένα τόσο δα μικρό. Αλλά δεν μ'άφησε να το κοιτάξω... "Όχι πριν από τις γιορτές." , μου έιπε.

Ψιθύριζε όμως συνέχεια μέσα στ'αυτί μου και σταματημό δεν είχε.

"Είναι Χριστούγεννα και πρέπει να στολίσεις.
Τρέχα για μπάλες και στολίδια.
Με χιονάκι και γιρλάντες να γεμίσεις το δεντράκι σου.
Και το άστρο κει στην κορυφή μην το ξεχνάς.
Είναι όλα αυτά σημάδια που θα αναγνωρίσει,
μόνο έτσι θα σε βρει και θα μπει μες στην καρδιά σου"

-Μα ποιος θα έρθει τελικά και θα με βρει; και γιατί θέλει σημάδια;

"Μα το πνεύμα των Χριστουγέννων φυσικά! Τίποτα δεν ξέρεις; δεν έχεις ακούσει;"

-Τι ν'ακούσω πες μου για να ξέρω!


" Κάθε που είναι Χριστούγεννα. Μια φορά το χρόνο. Ένα αστέρι απ'τον ουρανό πέφτει σ'ένα θρόνο. Και τότε πνεύμα γίνεται αγάπη να σκορπίζει. Δίνει ομόνοια, αγκαλιές. Χαμόγελα χαρίζει. Μα σαν αστέρι φωτεινό που συνεχίζει να'ναι, και τ'άστρα για να λάμπουνε κει που έχει φως θα πάνε, όταν το πνέυμα έρχεται στο σπίτι σου για να μπει, πρέπει από το στολισμό ολόκληρο να λάμπει. Κι αν έχεις ανοιχτή καρδιά και μια ψυχή αστέρι, τότε αγάπη αληθινή για πάντα θα σου φέρει...."


Αυτά μου'πε και χάθηκε η φωνή του μέσα στο αχνό το φως του αυτοκινήτου που πέρασε έξω απ'το παράθυρό μου.
Μα εγώ ξαγρύπνησα μετά γιατί με προβλημάτισε......

Έχω καρδιά ανοιχτή και η ψυχή μου αστράφτει...μήπως αυτό δεν φτάνει;
Πρέπει και το σπίτι μου να λάμπει από φωτάκια και λαμπιόνια κι από γυλισμένες μπάλες και στολίδια;
Δεν βρίσκω απάντηση και το ξωτικάκι εχάθη. Ίσως και να με πείραζε μα σίγουρα με προβλημάτισε.

Μήπως τελικά τα Χριστούγεννα είναι μοναχά στολίδια, λαμπερά μπαλκόνια και άπειρα φωτάκια εδώ κι εκεί;

Εγώ δεν στόλισα....Μήπως δεν έχω μέσα μου το Πνεύμα;
Εγώ που δεν στολίζω τι παθαίνω; Δεν θα πάρω δώρο; τι στην ευχή συμβαίνει όταν επιλέγεις να μην στολίσεις;

Να είσαι απλά χαρούμενος χωρίς λαμπάκια δεν γίνεται; Να νιώθεις την αγάπη χωρίς γυρλάντες, γκυ και όμορφα κεράκια δεν μπορείς; Κι αν δεν στολίσεις δέντρο, οι φίλοι σου και οι δικοί σου δεν θα σε συντροφεύουν; Κι αν δεν κρεμάσεις κάλτσα, δωράκι δεν θα πάρεις;


Ολονυχτίς σκεφτόμουνα
απάντηση να δώσω.
Να φανταστείτε έβλεπα
πως θα το ξημερώσω.

Μα τελικά κοιμήθηκα
κι ευθύς σ'όνειρο είδα
μια κόρη ν'αναδύεται
ωσάν τη νηρήιδα.

"Μη με φοβάσαι" σφύριξε
"να μ'ακουμπάς δεν κάνει.
Μα άκουσε και νιώσε με
έστω και λίγο, φτάνει"

"Σ'ακούω κόρη λαμπερή"
απάντησα με θάρρος.
"Οδήγησε την σκέψη μου
σαν της ψυχής μου φάρος"

"Σκέψου με κάθε προσοχή
τα λόγια που σου είπαν
και ψάξε βρες μονάχος σου
αύτα που ίσως λέιπαν.
Και μην ξεχνάς πως τους χρησμούς
άνθρωποι δεν τους βγάζουν,
μα των ανθρώπων τις ζωές
φτιάχτηκαν να αλλάζουν."

Τότε μεμιας πετάχτηκα όρθιος και όλα πια μου ήταν πεντακαθαρά. Το ξωτικό μου είπε να στολίσω, όχι το σπίτι μου μα την ζωή μου....Το πνεύμα δεν είναι σαν την πεταλούδα να έλκεται απ'τα λαμπάκια μα έρχεται μονάχα όταν το φως θα βάλεις στη ζωή σου.
Οι μπάλες είναι οι φίλοι μου, το αστέρι οι γονέις μου,
γιρλάντες τα αδέρφια μου και γκυ οι έρωτές μου
και το χιονάκι που τα κοσμεί είναι οι στιγμές μου,
κάθε στιγμούλα που περνώ με κάθε ένα στολίδι.
Όσο για τα κεράκια μου, αυτά είναι εμπειρίες
και όμορφες και άσχημες.
Καμμία τους δεν λείπει
ανάβουν όλες μέσα μου για να μην τις ξεχάσω.

Όπως δεν πρεπεί να ξεχνά κανέις εκτός από το μπαλκόνι του να στολίζει τη ζωή του. Γιατί Χριστούγεννα δεν είναι μονάχα τον Δεκέμβρη, μα είναι κάθε σου μέρα ως τα γεράματα κι ακόμη παραπέρα.


Χάραζε σιγά σιγά και λίγο πριν κλείσω ξανά τα μάτια μου να κοιμηθώ για λίγο, το βλέμμα γύρισα προς το παράθυρο. Το ξωτικό ήταν εκεί και μου χαμογελούσε. Μου έκλεισε το μάτι ευτιχισμένο που κατάλαβα και μου έιπε πως οι γιορτές φτάσαν και ήρθε η ώρα να στολίσω....Μου'πε οτι θα το ξαναδω και χάθηκε ξανά μέσα στο χάραμα.
Και τότε ξάπλωσα χαρούμενος και αποφασισμένος από αύριο να στολίζω. Έτσι αποκοιμήθηκα ενώ ηχούσε ακόμα στα αυτιά μου η προσταγή του ξωτικού....

Στόλισε! Στόλισε! Στόλισε!!!

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Άκου!

Σε μια προσπάθεια της μνήμης, να σου πει ότι υπάρχεις σε αναγκάζει να γυρίσεις πίσω και να κοιτάξεις τολμηρά αυτό που ένιωσες τότε που της ψυχής σου η φωνή σού μίλησε ξανά μετά από πολύ καιρό.....έτσι για να μπορέσεις ίσως να νιώσεις κάπως ίδια τώρα που ακούς ξανά.....

Τόλμα κόσμε στήσε αυτί και προσπάθησε να ακούσεις. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε την γαλήνη στην ψυχή μας. Γιατί η γαλήνη είναι σιωπή κι όταν σωπαίνεις, τότε ακούς...

...............................

Άκου ξανά ό,τι δεν τόλμησες και μην ξεχνάς ότι τρελός είναι μονάχα αυτός τόλμησε να αφουγκραστεί και χάθηκε στον δρόμο...