Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011


Ελέησον με κατά το μέγα έλεος σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημα μου.
Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισον με.
Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου έστι διαπαντός.
Σοί μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιον σου εποίησα· όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και νικήσης εν τω κρίνεσθαι σε.
Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου.
Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας· τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσας μοι.
Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.
Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα.
Απόστρεψον το πρόσωπον σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.
Μη απορρίψης με από του προσώπου σου και το πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ΄εμού.

Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν ολοκαυτώματα ούκ ευδοκήσεις.
Πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην.
Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Το όραμα του μετανοημένου εραστή...

Πουλί εσύ της νιότης και λαμπρό αστεροφεγγοστόλισμα
άκου εμέ τη δύσμοιρη κι απαρηγόρητη ψυχή.

Πολλά ήταν τα λάθη που έπραξα
και η μετάνοια σκληρή κι αβάσταχτη.
Στην ύστατη προσπάθεια να ανασηκωθώ
μετράω τα σημάδια που μου προκάλεσε 
η αυτοτιμωρία μου.

Ο πόνος ανυπόφορος καθώς συνεχίζω
δίχως οίκτο το αδίστακτο φραγγέλωμα
του εαυτού μου.

Ονειρεύομαι τη μέρα που τα καυτά μου δάκρυα
θα πέσουν στις βαθιές χαρακιές της πλάτης μου
και θα καυτηριάσουν τις πληγές μου.
Τότε το σώμα μου θα κείτεται εκεί μπροστά μου
και θα κρατά τόσο σφιχτά, σχεδόν θυμωμένα
αυτό το στυγερό όργανο μετάνοιας.

Εγώ δεν θα πονώ αλλά θα κλαίω
και μέσα από το κλάμα μου κόκκινες παπαρούνες
θα ανθίσουνε στην πλάτη του κορμιού μου.....

Το αντίο θ'ακουστεί τόσο αχνό, σχεδόν γλυκό αεράκι
και θα ανέβω εκεί ψηλά που σαι κι εσύ
πουλί της νιότης κι γλυκό ουρανοφέγγισμα.

Γιατί εσύ μου μοιάζεις τόσο,
που νιώθω πως με καταλαβαίνεις.
Άκου, λοιπόν, ξανά την προσευχή μου
κι απάλυνε τους πόνους της ψυχής αυτής.
Δώσε της χάρη και χαμόγελο 
γιατί τα δάκρυα τής είναι ανάξια.

Μετά έλα και γείρε πάνω μου
και άκου τις καρδιές μας να χτυπούν.

Γιατί εσύ είσαι εγώ....