...και πανω που εισαι μονος, με το μυαλο σου απλωμενο σαν λευκο σεντονι που ανεμιζει στο συρμα με τα μανταλακια, αζωγραφιστο, σχεδον διαφανο, και λες τωρα ειναι η ωρα να σκεφτω, να τα βαλω ολα στη σειρα, να κανω και καμμια αυτοκριτικη, δεν σοθ'ρχεται τιποτα. Κενο!
Κοιτας με απλανες βλεμμα το ταβανι και περιμενεις σιωπηλα το πρωινο, το μεσημεριανο....Ακου τωρα! Εναλλαγη και αντιδοτο στο τιποτα, το φαγητο. Κοιτας συνεχεια την ανοιχτη πορτα μηπως περασει καποια περιεργη φατσα, χωρις να θελεις ομως να σου πιασει κουβεντα.
Ο καθε θορυβος ειναι κατι. Προσπαθεις να καταλαβεις. Παντοτε αναρωτιομουν πως μπορουν να περνουν οι ωρες σε εναν ασθενη νοσοκομειου. Γιατι οι πιο πολλοι εκτος απο τις ωρες διαβασματος, αν διαβαζει κανεις, τον περισσοτερο χρονο απλα κοιτουν, ακουν και μετα τιποτε. Αργα-αργα σαν την καμπια που σερνεται αργα-αργα και ισως καποτε φτασει...που; Πουθενα.
Ο πιο αγαπημενος θορυβος του νοσοκομειου ειναι τα καροτσακια. Το κυλισμα τους και ο ηχος των αντικειμενων που χτυπουν πανω τους. Προσπαθεις να καταλαβεις τι ερχεται. Φαγητο; Φαραμακο; Αλλαγες; Κι ετσι περναει η ωρα, με το γουρ-γουρ....Το απολυτο κενο, το οποιο ειναι απιστευτο πως περνα και μεσα στο μυαλο σου.
Α ρε παππου!!! Ελεγες οτι καμμια στεναχωρια δεν μπορει να αντισταθει στη φυση γιατι δεν μπορεις να σκεφτεις, απλως γαληνευεις. Ελα να δεις και τη μοναξια του νοσοκομειου. Τιποτα δεν μπορεις να σκεφτεις. Δεν γαληνευεις, χαζευεις!Ειρηνη Μαματσολα-Πισανιδου
