Όταν η αγάπη μου ντύνεται νύχτα
φορά για μενταγιόν της τη σελήνη.
Απλώνει το γεμάτο αστέρια
νυχτικό της
και ξεκουράζεται στα σύννεφα.
Τότε την κοιτάζω.
Παρατηρώ καθε σημείο πάνω της
και σκέφτομαι:
-Είναι όμορφη πολύ, μα τόσο άπιαστη
τόσο μακρυνή –
Οικεία, μα επικίνδυνη.
Τη βλέπω να κοιμάται
Κι ακούω τον ήχο της σιώπηλής μελωδίας
Που σιγομουρμουρίζουν τα όνειρά της
Ω Θεέ μου!
Μα είναι υπέροχη
αλλά απόμακρη
παγερή.
Ψύχος και ρίγος διασχίζει όλο μου το κορμί.
Με
βλέπει – τρομάζω – με φωνάζει κοντα της
μα δεν πάω.
Φοβάμαι.
Γιατί φοβάμαι;
Αυτό δεν ήθελα πάντα;
Να είμαι δίπλα της.
Δίπλα στη νύχτα.
Στην αγάπη μου ντυμένη νύχτα.
Θέλω να πάω και κάτι με τραβά πίσω.
Πώς είναι δυνατόν
Ο άγγελος που πάντα ονειρευόμουν
και περίμενα
τώρα να με
τρομάζει τόσο πολύ.
Με φωνάζει κοντά της,
να χαθώ μαζί της.
Μα δεν πάω κι αυτή φεύγει μόνη της.
Ξημερώνει.
Θα με περιμένει – το ξέρω.
Την κοιτώ να χάνεται κι ορκίζομαι
πως κάποτε θα πάω μαζί της.
Ίσως κάποτε θα χάνομαι κι εγώ
όταν θα απλώνει τις ακτίνες του ο ήλιος.
Ξημερωσε,
κι η νύχτα χάθηκε.
Η αγάπη μου ντυμένη νύχτα χάθηκε.
Κι εγώ είμαι εδώ. Ακομη. Και κοιτάζω
– κι ελπίζω.
Ελπίζω πως κάποια μέρα
θα γίνω κι εγώ νύχτα,
– αγάπη ντυμένη νύχτα.
Άγγελος τόσο όμορφος μα τόσο επίφοβος.
Και τότε θα με σκέφτονται όλοι.
Θα με ονειρεύονται κι εγώ θα τους τρομάζω.
Όχι εγώ. Η αγάπη τους.
Η αγάπη τους ντυμένη νύχτα.
