Φλεβάρη, φίλε μου! (από Το Ημερολόγιο ενός Ανάπηρου) μέρος 2ο

  Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και ήρθες ξανά.
  Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω...κουτσέ μου φίλε. Αστειεύομαι φυσικά. Δεν έχω καμμιά διάθεση να σε προσβάλλω. Εξάλλου, φέτος εσύ περπατάς πιο άνετα, γι'αυτό θα μείνεις και περισσότερο να μου κάνεις παρέα, ενώ εγώ μια απ'τα ίδια...ίσως και λίγο χειρότερα...Ξέρεις έπεσα τις προάλλες. Προσπάθησα να σηκωθώ και δεν υπολόγισα καλά το βάρος μου και έπεσα, ευτυχώς όμως στον καναπέ. Όχι ότι δεν πόνεσε, πόνεσε και πολύ μάλιστα αλλά τουλάχιστον απέφυγα τα χειρότερα. "Κάκωση τρεχαντήριου οστού", είπαν οι γιατροί ενώ επέμεναν να εγχειριστώ. Αρνήθηκα να το κάνω! Δεν είναι για μένα πια οι εγχειρίσεις κι εξάλλου δεν ήταν δα και τόσο σπουδαίο πράγμα. Θα κολλήσει μόνο του. Αφού δεν κινούμαι. Δεν πηγαίνω πουθενά...
  Δεν απογοητεύομαι όμως! Βρήκα τρόπους να περνάω την ώρα μου και να μην βαριέμαι. Άρχισα να μαθαίνω πράγματα και να έχω πιο δημιουργικές δραστηριότητες. Ναι, αλήθεια! Τώρα πια έχω παρέα! Μια φορά το μήνα έρχεται μια κοπέλα για να φροντίζει το σπίτι. Κάθε φορά που έρχεται, εγώ χαίρομαι. Της χαμογελάω και της μιλάω όλη την ώρα. Όχι δεν νιώθω κουραστικός γιατί βλέπω οτι μου χαμογελάει κι αυτή. Και το βλέπω στα μάτια της ότι το χαμόγελό της είναι αληθινό.
  Δεν μιλάει την γλώσσα μου. Δεν ξέρω από πού είναι αλλά σίγουρα δεν καταλαβαίνει αυτά που της λέω. Καμμιά φορά την ακούω που σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι ξένο, μάλλον απ'την πατρίδα της, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια γλώσσα είναι. Δεν γνωρίζω και πολλές άλλωστε...κι επίσης δεν έχει και σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τώρα μπορώ να μιλάω και σε κάποιον άλλο εκτός από σένα. Δεν μου αρέσει να γίνομαι φορτικός.
  Ναι φέτος με ακούς λίγο πιο αισιόδοξο. Και πιο χαρούμενο θα'λεγα! Αφού τελικά τι σημασία έχει που είμαι έτσι όπως είμαι? Ακόμη μπορώ να ζω, έστω και μέσα σε ένα δωμάτιο. Όσο πιστεύω ακόμη στη ζωή, όσο μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι, θα μπορώ και να ζω...και μάλιστα ευτυχισμένος! Ναι, μην εκπλήσσεσαι, αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένος! Αφού μπορώ! Εξάλλου, οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι που ξέρω είναι υγιέστατοι. Κι αυτό γιατί δεν ξέρουν να εκτιμούν το νόημα της πραγματικής ζωής. Ήρθε, λοιπόν, για μένα η ώρα να το εκτιμήσω και να το ανεβάσω στο επίπεδο της ευτυχίας. Ξέρω είναι δύσκολο αλλά είναι μια αρχή.

Δεν στεναχωριέμαι πια που φεύγεις. Ξέρω ότι θα έρθεις πάλι. Έρχεσαι κάθε χρόνο και θα χαρώ να σε ξαναδώ του χρόνου! Ίσως τότε να με δεις τελείως αλλαγμένο. Ένα είναι σίγουρο θα προσπαθήσω να είμαι πιο ευτυχισμένος...

...έχε γεια, φίλε μου!


(1ο Μέρος http://thanos-pisanidis.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html )

Οταν χτυπησε η πορτα...(αποσπασμα)

   Χτυπησε η πορτα. Λυπηθηκα! Ελεγα θα ανοιξω αλλα τωρα ειναι αργα! Τι να πρωτοανοιξεις? το μυαλο σου? τα ματια σου? τα χερια σου? και τα χερια σου, αν τα ανοιξεις, τι θα βγαλουν? Κι αυτη η πορτα παλι χτυπησε! Αναγκαστηκα να σηκωθω, πηρα λιγο βαμβακι και γαζες και πηγα προς την πορτα. Πιεσα το πομολο προς τα κατω και μια φωνη ακουστηκε να λεει "που εισαι? χτυπαω μια ωρα!" Ενιωσα τοσο μισος για τον ανθρωπο που χτυπουσε ετσι αλυπητα και ξεδιαντροπα την ανυπερασπιστη ωρα. Του ειπα σοβαρος:
 - Πηγαινε με σ'αυτη
 - Ποια?
 - Στην ωρα!
 - Ρε συ πας καλα?
Δεν καταλαβαινα τι ρωτουσε αφου ημουν ακομη ακινητος..."Δεν ξερω. Εσυ θα μου πεις", ειπα και αρχισα να περπαταω. Τον προσπερασα και κατεβαινα ενα ενα τα σκαλια ενω αυτος φωναζε
 - Ρε ελα πισω! Που πας?
 - Να βρω την Ωρα που χτυπησες!
 - Τι να βρεις μωρε? Χτυπουσα πριν μιση ωρα!
Αυτο ηταν ο,τι χειροτερο ακουσα. Πριν χτυπουσε την ολοκληρη και τωρα χτυπαει και την μιση! Και η καημενη η μιση ειναι πιο αδυναμη και δεν μπορει να αντισταθει. Η οργη μου ηταν τοση (περιπου 96 κιλα) και με εσπρωξε με δυναμη προς το μερος του. Τον εριξα κατω και του εδωσα μια μπουνια. Αυτος οχι απλα δεν την πηρε αλλα την κοιταξε με τρομο, ο οποιος αναρωτιεμαι ακομη ποτε εμφανιστηκε και πως επεσε κι αυτος κατω. "Εισαι με τα καλα σου? Τι κανεις?", ειπε αυτος. Δεν καταλαβαινω για ποιο λογο επρεπε να μαθει με ποιους ημουν και τι εκανα. "Εισαι κατασκοπος?", ρωτησα, κι αυτος καρφωσε το βλεμμα του πανω μου. Τα καρφια με πονεσαν τοσο πολυ που εριξα μια δυνατη κραυγη, την οποια ψαχνω απο τοτε. Ισως κυλισε ως το υπογειο και δεν την βρω ποτε αλλα το βλεμμα ειναι ακομη πανω μου. Δεν καταφερα να το βγαλω γιατι δεν βρισκω που εβαλε τα καρφια.
"Μου κανεις πλακα?", μου ειπε κι εκει ηταν που παραξενευτηκα πιο πολυ. Δεν γνωριζω να κανω πλακες και δεν εχω κανει για κανεναν. Πως θα μπορουσα να κανω σ'αυτον πλακα? Και τι θα ειχε επανω? Και γιατι με ρωτησε? Ηθελε μια πλακα και την ηθελε απο μενα?
"Οχι!", του ειπα και σηκωθηκα ορθιος.
  - Τιποτα δεν σου κανω, γιατι δεν το αξιζεις!
 - Το'χεις χασει τελειως? Τι εχεις παθει?
 - Οχι, τελκα το βρηκα χθες.
Πως ηξερε για το ρολοι μου? Και πως ηξερε οτι κατι επαθα? Αυτος ο ανθρωπος ειναι επικινδυνος! Τον κοιταξα επιμονα, τον προσπερασα και μπηκα μεσα στο σπιτι. Δεν θα μπορουσε να με βρει ετσι. Οι τοιχοι ειναι πολλοι και κινουμαι απο τον εναν στον αλλον ανετα. Οταν φυγει, τοτε ισως βγω και παω στο δωματιο μου να ξαπλωσω παλι! Μεχρι τοτε.......

Πως να τρελανετε ενα οργανο....(αποσπασμα)

-Ο κυριος Πισανιδης?
-Μαλιστα! Ποιος ειναι?
-Απο το αστυνομικο τμημα Πατρων σας τηλεφωνω! Αστυνομος Μπεκας εδω!
-Τι συμβαινει?
-Μολις συλλαβαμε μια κοπελα και θα θελαμε να κανουμε μια επιβεβαιωση στοιχειων.
-Απο την Πατρα?? Τι να σας πω....πως τη λενε?
-Χριστινα Πανα-γο-που-λου...
-Δεν την γνωριζω!
-Ειστε σιγουρος? γιατι επιμενει οτι σας ξερει!
-Δεν ξερω καποια με αυτο το επιθετο....εν πασει περιπτωσει τι εκανε?
-Συνεληφθη για διαταραξη κοινης ησυχιας, ετρεχε μεθυσμενη στους δρομους, εγραφε συνθηματα στους τοιχους φωναζοντας περιεργες φρασεις μια στα ελληνικα, μια στα αγγλικα και μια στα ισπανικα ενω λεει (με τα ελαχιστα ελληνικα που καταφερνω να ξεχωρισω απο αυτα που λεει) οτι ειναι ενας κυκνος που πεταει πανω απο το Περου, ενω το αλογο της το ξεχασε στο Λονδινο γιατι τα ζωδια τους μαλλον δεν ταιριαζανε...τι να σας πω τρελλη ισως ειναι...
-Ααααα ΝΑΙ την ξερω!!! Δεν ειναι τρελη! Φιλη μου ειναι!
-Δεν καταλαβαινω!
-Ειναι που δεν εχετε κανει παρεα μαζι μου ακομα γι'αυτο! Το παθαινουν οι περισσοτεροι....ποσο μαλλον αν εχεις και την προδιαθεση!
-Τελικα την γνωριζετε την κοπελα?
-Φυσικα! Αλλα δεν την λενε ετσι!
-Αλλα πως?
-Lacris! Χριστινα Lacris!
-H ταυτοτητα της γραφει Χριστινα Παναγοπουλου...
-Α ναι..? εμμμ...τι να σας πω δεν ξερω...δεν ελεγε αυτο στο facebook....μπορει και να την λενε ετσι τελικα...
-Θα με τρελανετε???
-Γιατι ειστε ακομα λογικος?
-Κυριε μου ειστε σοβαρος? Τι θα γινει με την κοπελα?
-Τι να σας πω...δεν ξερω αν εχει ζησει την εμπειρια του κρατητηριου! Ισως να της αρεσε....για ρωτηστε την κι αν πει οτι θελει να παει ε καντε της το χατηρι και βαλτε την μεσα για λιγες μερες...γιατι μαζευει εμπειριες ζωης, καταλαβενετε...Αν παλι σας πει οτι το χει κανει και δεν θα θελε να το ξαναζησει, αφηστε την μωρε! Σιγα τι ψυχη εχει...
- (που παω και μπλεκω σε που***τη μου!!!) κλακ....
....Ααα το κλεισε...ευγενεστατη η ελληνικη αστυνομια!!! φροντιζουν για το καλο μας σου λεει.........