Χωρισμός

Μου είπες τελος κι έφυγες

και μόνος έμεινα στο έρημο πια σπίτι.

Σκοτάδι γύρω μου βαρύ

κι σκέψη μου σ’αναζητά.

Ήσουν εσύ της νύχτας πέπλο

που με σκέπαζε

και ένιωθα το όνειρο

να χάνει την ψυχή του.

Τώρα τριγύρω μου παντού ερημιά

                                     κι η μοναξιά,

                       σιγή απέραντη που ουρλιάζει.

Ακούω την κραυγή της

και χάνω κάθε επαφή.

Χάνω τις αισθήσεις μου

και ένα τίποτα απλώνεται μπροστά μου.

Το απέραντο αυτό τίποτα

που ταλαντεύεσαι μέσα του αιώνια

σαν νά’ταν απαλή, ανάλαφρη, απρόσμενη

                                                                      μελωδία,

που σε κανει να κοιμάσαι.

Είναι η ίδια μελωδία

που σφύριζε άλλωτε ο Μορφέας

κάτω από το μεταξένιο γεμάτο άστρα

σεντόνι που τον εσκέπαζε η Νύχτα.

Ξέρω καλά ότι θα ξημερώσει

και η αυγή σαν λέων,

                                   που βρυχάται δυνατά

                   κι όλα τα ζώα τρέχουν να κρυφτούν,

θα έρθει για να διώξει μακριά

κάθε μου σκέψη λυπηρή

κάθε κακή μου ανάμνηση.

Και φως γεμάτος θα σου δείξω

πως η μορφή σου πια δεν με τρομάζει

και την ζωή μου συνεχίζω με χαμόγελο,

χωρίς εσένα δίπλα μου.

Νύχτα που έφυγες

Το φεύγω σου το ένιωσα απρόσμενο

και το σκοτάδι, άγριο θηρίο

ώρμησε στην καρδιά μου.

Έτσι άδειος, άοπλος κι αβοήθητος

είδα τη νύχτα απειλητικά

τα νύχια της να δείχνει.

Και μες στην αγωνία μου

                                         να μείνω όρθιος

                        ν’αντέξω  

έμαθα δύναμη να παίρνω

απ’τη δική σου απουσία.

Νύχτα που έφυγες

                                          ξέρω τώρα

πως δεν είσαι εδώ.

Τ’αστέρια πέφτουν στο κρεβάτι μου

συντροφιά να μου κρατήσουν

και το φεγγάρι με περισσή λαμπρότητα

το πιο γλυκό χαμόγελο

μου στέλνει στα βάθη της ψυχής μου

Στην αγκαλιά του ο άνεμος

με πήρε να  πετάξω

πάνω από τ’αγριολούλουδα

που άνθιζαν στο διάβα μου

και όμορφα τραγούδια μού’λεγαν

                                             γεμάτα αγάπη,

και μήνυμα χαράς κι ελπίδας,

γραμμένα με άρωμα ψυχής

πάνω σε φως από φεγγάρι.

Έτσι αιωρούμενος κοιμήθηκα

στον κάμπο με τα χρώματα

κι όνειρο είδα φοβερό

                    μα και γεμάτο αρώματα.

Ναι σ’ονειρεύτηκα κι εγώ.

Ασπάλαθος ήσουν κι άνθιζες

και παπαρούνα ματώμενη εγώ

να πλέκω πάνω στ’αγκάθια σου

το βέλο μου ανθισμένο.

Κλήρος ζωής

Στα γόνατα της Λάχεσης

πάλι θα κουρνιάσω απόψε.

Ποιος κλήρος πάλι

Θα μου τύχει το πρωί;

Ανάμεικτα τα συναισθήματα

καθώς πορεύομαι και ανακαλώ

τις όμορφες και άσχημες...

...θυμάμαι τότε που...

                      ...και όταν...

Και το νερό αυτό

                          τόσο στιφό και άνοστο

Μια πίκρα τόση

                                                          που σου ταράζει το μυαλό...

..............................................................................

Άνοιξα τα μάτια

και αντίκρυσα τον ήλιο

να φωτίζει το προσώπό μου.

Και είναι αυτό το πρώτο ξύπνημα

που όρεξη σου δίνει για ζωή

και νέος άνθρωπος

πορεύομαι στο δρόμο που εγώ χαράζω,

ξέροντας ότι στο τέλος θα κριθώ

για ό,τι έδωσα και ό,τι πήρα.

Μα πάνω απ’όλα θα κριθώ

Για το αν έδωσα στον κλήρο μου

                                                          ζωή

          αξιοπρεπή και μετρημένη.

Η Διαφορά

Και σε τι διαφέρεις ΕΣΥ, πες μου, από τους ήρωες που διαβάζεις στα βιβλία; ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό που σε κάνει να απέχεις από ό,τι διαβάζεις και να τα σχολιάζεις σαν να μην είσαι εσύ; Μήπως δεν είσαι επιπόλαιος όπως ο Μπόζυ ή ευάλωτος όπως ο ντε Γκριέ; Άραγε δεν σ'αγγίζει η ραδιουργία της Μερτέιγ; Δεν νιώθεις την παμπόνηρη αφέλεια του Βαλμόν; Μήπως δεν είσαι κι εσύ σαν τον ψευτο-Ροζάριο αυτοκαταστροφικός;
Τόσοι χαρακτήρες διαφορετικοί κι όμως όλοι ταυτίζονται μαζί σου σε πολλά σημεία. Αυτό είναι που θα σε οδηγήσει στην τύχη τους μια μέρα.
Ποιος είσαι εσύ που νομίζεις πως η ζωή έχει άλλα σχέδια για σένα;

Ξύπνα!!! Ό,τι διαβάζεις, είσαι!
Αυτή είναι η κατάρα σου μέχρι να μάθεις τα πραγματικά μυστήρια της ζωής. Ωραία τριαντάφυλλα που πρέπει να διασχίσεις για να φτάσεις στον κήπο με τα κρίνα! Θα φτάσεις λαβωμένος, ματωμένος, ενώ τα αγκάθια θα γίνουν ένα με το κορμί σου. Θα φτάσεις όμως στον κήπο;
Είναι στο χέρι σου να αντέξεις και μείνεις όρθιος ως το τέλος.

Μην προσπαθείς να διαφέρεις. Ταυτίσου, μάθε και προχώρα...

Καληνυχτα! από τον Έρντινγκαρ

 Καληνύχτα! Μόλις ξύπνησα και προσπαθώ να κατέβω από κουκούλι μου.
  Είναι μια υπέροχη νύχτα απόψε! Κλείνω να παντζούρια για να μπει άπλετο σκοτάδι και ετοιμάζομαι για τις δουλειές μου.
  Πρώτα πλένω τα φτερά μου, θα μου χρειαστούν απόψε, ακόμη και τα μικρά που βγαίνουν εκατέρωθεν των πλευρών μου. Γυαλίζω τα λέπια γύρω από τα νύχια μου και φοράω τον μανδύα μου, με προσοχή για να μην πέσουν από πάνω του τα αστέρια που παρήγγηλα από την Τραβύνια, την γυναίκα του νεφελέμπορου. Τώρα είμαι έτοιμος να ξεκινήσω τις δουλειές μου...
   Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις την νύχτα σου είναι ένα καλό, πλούσιο και θρεπτικό γεύμα. Τι καλύτερο λοιπόν από την σκόνη βιβλιοθήκης και το χνούδι πατώματος τα όποια ευτυχώς έχω μπόλικα. Αφού ρουφήξω και το τελευταίο χνουδάκι, ήρθε η ώρα για την καθενυχτινή γυμναστική μου. Με προσοχή όμως γιατί ο συγκάτοικός μου κοιμάται - μυστήρια πλάσματα αυτοί οι άνθρωποι, να κοιμούνται τη νύχτα! Τέλος πάντων, όπως και να'χει δυστυχώς, όλοι οι συγκάτοικοί μου μέχρι τώρα δεν μου μιλούσαν ποτέ. Σαν να μην υπάρχω. Στην αρχή ήταν εκνευριστικό, μετά το συνήθισα. Ίσως, τελικά οι άνθρωποι δεν μας βλέπουν καν...
  Μπα...
  Τι κουτή σκέψη! Ακούς εκεί δεν μας βλέπουν...
  Είναι πολύ δύσκολο τελικά να γυμνάζεσαι προσπαθώντας να μην κάνεις φασαρία. Ειδικά η αποψινές μου ασκήσεις ήταν αρκετά θορυβώδεις. Και δεν μιλάμε για απλές ασκήσεις, όπως στεφάνια άκαυτης φλόγας ή φωτοστρόβιλους. Απόψε το πρόγραμμά μου έλεγε πεδία δυνατής προστασίας, απορροφητικές πύλες ενέργειας και πτήση ήχου - αυτό ειδικά φοβάμαι ότι θα έκανε αρκετή φασαρία, ευτυχώς κοιμάται βαριά αυτός.
  Ώρα για ψώνια τώρα. Πρέπει να βιαστώ πριν χαράξει και κλείσουν οι γαλαξιακές πύλες. Θα χρειαστώ σάλιο κροκόδειλου για το κουκούλι μου, νύχια πάπιας για να ράψω στον μανδύα μου και λίγο αίμα τσιγγάνου γιατί νιώθω λίγο αδύναμος τελευταία. Επίσης πρέπει να πάρω λίγη σκόνη μετεωριτών, ένα βάζο αστρικό νεφέλωμα και δύο στόματα ιστό αράχνης. Τέλος αν προλάβω θα πάρω και μερικά φίλτρα από τις μάγισσες της Ανδρομέδας.

  Είναι ήδη αργά γι'αυτό πρέπει να ανοίξω τα φτερά μου και να φύγω. Εύχομαι σε όλους να έχουν ένα υπέροχο, σκοτεινότατο βράδυ κι ελπίζω να τα πούμε πάλι.

Πολλές δαγκωνιές και μακριά από υγρούς τοίχους!