Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Αντιγόνη

Σε είδα μπροστά μου.
Με βλέπεις. Σε βλέπω.
Πέφτεις κάτω και κλαις. Γιατί κλαις;
Ποιος θάνατος σου πήρε την αγνότητα;
Πώς μπορούσες να το αντέξεις;
Ένα κοριτσάκι ήσουν μόνο.
Ποιον αδερφό σου θες να θάψεις;
Ποιος είναι ο αδερφός σου;
Γιατί τον θάβεις; Ένας προδότης ήταν.
Μήπως κανώ λάθος; Μάλλον ναι.
Ήταν αδερφός σου. Σπλάχνο σου. Αίμα σου.
Τώρα; Ποιον θα αγαπάς; Ποιον θα φροντίζεις;

Κλαις; Γιατί κλαις;
Ποιος Κρέοντας σου πήρε τη ζωή;
Ποιος σε ατίμασε ετσι;
Εσένα τη σκληρή πολεμίστρια;
Ποιος σε λύγισε και κλαις;
Όχι. Δε φοβάσαι να πεθάνεις.
Ο θάνατος ποτέ δε σε τρόμαζε.
Φοβάσαι τι θα αφήσεις πίσω σου.
Πού είναι η αγάπη που αφήνεις πίσω σου
όταν έλεγες πως δεν γεννήθηκες να μισείς αλλά να αγαπάς;

Έχεις μια Ισμήνη να αγαπάς. Να σ'αγαπάει.
Κι αυτή; Τι θα απογίνει αν φύγεις;
Μη φοβάσαι. Θα την προσέχω εγώ.
Και θα της λέω πόσο σε θαυμάζω.
Πως είσαι ένας άντρας που κανένας άντρας δεν μπορεί να γίνει.
Μια γυναίκα που καμιά γυναίκα δεν μπορεί να φτάσει.
Κι όμως είσαι απλά ένας άνθρωπος.
Και φοβάσαι.
Και κλαις.
Μην κλαις.

Στης λίμνης το μετάλληνο βουνό
αλπινιστές ψαρεύανε ντομάτες
ένας τυφλός τους κοιτούσε από ψηλά
κι ένας βουβός του τραγουδούσε σερενάτες.







Στις ρίζες μιας μπλε πορτοκαλιάς
σαν αυτοκίνητα κρεμόντουσαν τα μούρα
και μέσα στη φωνή της σιγαλιάς
ο μπαρμπα-Λιάς
αρχίζει τη μουρμούρα...




Της κάμαρας ο φρεσκοξυρισμένος γλόμπος
στου παπαγάλου το λαιμό δέθηκε κόμπος
κι ευθύς αμέσως μια ντουλαπα οπλίζομαι
ωχ! σταμάτα πια την καρπαζιά γιατι ζαλίζομαι!



Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

To dream!

just to dream for nothing to be something,
for the water to be stone,
for a dreamer being alone,
for the angels to fall in love,
for the hugest white dove

for the stars to fall from sky,
for the trees to say "hi",
for the sound to be seen
and for Buddha to be....thin!!!

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Ύμνος στης αγάπης την Άνοιξη.

Φως να μπει στον κοσμο
που το ονειρο μορφη θα παρει
κι ακου...
μια μικρη νεραιδα!



Ανασα την φωναζουν!
Τρυπωνει σε αδειες αγκαλιες
και τραγουδαει τον Ερωτα



στου δειλινου την ωρα.

Πουλια πολυχρωμα, πολλα
να μας ενωσουν θελουν
φτερα να πλεξουν γυρω μας
ψηλα για να μας πανε, εκει..



στον κηπο των ψυχων.
Εκει που τρεφεσαι με φως και αγαπη
ανθιζει μεσα απο τα λουλουδια.
και τοτε εμεις...
ενα κορμι πια αλλα ψυχη διπλη


με λιγο σεληνοφως
θα αγγιξουμε το ονειρο.
Σαν αστρο να'ταν μακρυνο!

Ετσι μαζι σαν ειμαστε
θα φτασουμε και πιο ψηλα
απο εκει που ο νους μας ισως φτανει.
Και στου ονειρου τους οριζοντες
φως απλετο θα ριξει η καρδια μας
με καθε ευχη και καθε "σ'αγαπω"....

Αποφάσισα
να ακολουθήσω την πεπατημένη.
Δεν θα πρωτοτυπήσω.
Δεν θα επαναστατήσω.
Δεν θα προσπαθήσω καν να κάνω τη διαφορά.

Η κοινωνία που ζούμε είναι σαν το ανθρώπινο δέρμα. Κάθε χτύπημα ανοίγει πληγή που θέλει χρόνο να επουλωθεί. Κάθε νέο χτύπημα πριν την επούλωση το μόνο που θα καταφέρει είναι να μεγαλώσει την πληγή.

Οι νεωτερισμοί και οι επαναστατισμοί είναι βαριά χτυπήματα στις ήδη ανοιχτές πληγές.
Κι όσο προσπαθεί ν'αντέξει τα χτυπήματα τόσο οι νεωτεριστές χτυπούν και τη βιάζουν.

Μα ΑΚΟΥΣΤΕ! Ακούστε την κραυγή της κοινωνίας που εκλιπαρεί να σταματήσουμε τον άπονο ξυλοδαρμό. Δεν είναι έτοιμη για άλλες αλλαγές μην την πιέζετε! Ήταν πολλοί οι επαναστάτες, οι νεωτεριστές και αυτοί που κάνανε τη διαφορά όλα αυτά τα χρόνια...ας ηρεμήσουμε πριν χτυπήσουμε και πάλι! Ας μην καταντήσουμε οι βιαστές της κοινωνίας που μας θρέφει τόσα χρόνια.

Ας την αφήσουμε να ηρεμήσει πριν την οδηγήσουμε ένα σκαλί πιο πάνω...