Τα όνειρά σου

Είναι βαρύ κι αβάσταχτο

το βλέμμα των ονείρων σου.

Όσο αγωνίζεσαι ν’αντέξεις

τον θόρυβο των χτύπων σου,

και με ρυθμό ταχύ όπως κι αυτοί

ακροβατέις

στην λεπτή πάνω γραμμή των δακρύων σου

και τότε νιώθεις την απόμακρη

πικρή ειρωνεία

του χρόνου και των θέλω σου.

Τον γέλωτα των αξιών σου.

Και πείσμα δείχνοντας τα κυνηγάς,

σαν όνειρο

όσο η καρδιά σου το προστάζει.

Μα οι αξίες, ήλιος περίλαμπρος

και φωτεινός

σε καίει και λιώνει τα φτερά σου.

Αυτές οι ίδιες οι πανίσχυρες φωτιές,

βοριάς πανίσχυρος που όλα τα σαρώνει,

διώχνει το σύννεφο μακριά

καθώς το χέρι σου απλώνεις

και τότε χάνεται μεμιας,

σαν να’ταν όνειρο.

Σαν να’ταν όνειρα

δικά σου, αληθινά.

Στόλισε! Στόλισε! Στόλισε!!!

Και άκουσα μεσα στη νύχτα φωνή ψιλή, στ'αυτί μου να γυρίζει. Ανθρώπινη στα σίγουρα δεν ήταν.

Ήταν όμως ξωτικάκι, ένα τόσο δα μικρό. Αλλά δεν μ'άφησε να το κοιτάξω... "Όχι πριν από τις γιορτές." , μου έιπε.

Ψιθύριζε όμως συνέχεια μέσα στ'αυτί μου και σταματημό δεν είχε.

"Είναι Χριστούγεννα και πρέπει να στολίσεις.

Τρέχα για μπάλες και στολίδια.
Με χιονάκι και γιρλάντες να γεμίσεις το δεντράκι σου.
Και το άστρο κει στην κορυφή μην το ξεχνάς.
Είναι όλα αυτά σημάδια που θα αναγνωρίσει,
μόνο έτσι θα σε βρει και θα μπει μες στην καρδιά σου"

-Μα ποιος θα έρθει τελικά και θα με βρει; και γιατί θέλει σημάδια;

"Μα το πνεύμα των Χριστουγέννων φυσικά! Τίποτα δεν ξέρεις; δεν έχεις ακούσει;"

-Τι ν'ακούσω πες μου για να ξέρω!

" Κάθε που είναι Χριστούγεννα. Μια φορά το χρόνο. Ένα αστέρι απ'τον ουρανό πέφτει σ'ένα θρόνο. Και τότε πνεύμα γίνεται αγάπη να σκορπίζει. Δίνει ομόνοια, αγκαλιές. Χαμόγελα χαρίζει. Μα σαν αστέρι φωτεινό που συνεχίζει να'ναι, και τ'άστρα για να λάμπουνε κει που έχει φως θα πάνε, όταν το πνέυμα έρχεται στο σπίτι σου για να μπει, πρέπει από το στολισμό ολόκληρο να λάμπει. Κι αν έχεις ανοιχτή καρδιά και μια ψυχή αστέρι, τότε αγάπη αληθινή για πάντα θα σου φέρει...."

Αυτά μου'πε και χάθηκε η φωνή του μέσα στο αχνό το φως του αυτοκινήτου που πέρασε έξω απ'το παράθυρό μου.
Μα εγώ ξαγρύπνησα μετά γιατί με προβλημάτισε......

Έχω καρδιά ανοιχτή και η ψυχή μου αστράφτει...μήπως αυτό δεν φτάνει;
Πρέπει και το σπίτι μου να λάμπει από φωτάκια και λαμπιόνια κι από γυλισμένες μπάλες και στολίδια;
Δεν βρίσκω απάντηση και το ξωτικάκι εχάθη. Ίσως και να με πείραζε μα σίγουρα με προβλημάτισε.

Μήπως τελικά τα Χριστούγεννα είναι μοναχά στολίδια, λαμπερά μπαλκόνια και άπειρα φωτάκια εδώ κι εκεί;

Εγώ δεν στόλισα....Μήπως δεν έχω μέσα μου το Πνεύμα;
Εγώ που δεν στολίζω τι παθαίνω; Δεν θα πάρω δώρο; τι στην ευχή συμβαίνει όταν επιλέγεις να μην στολίσεις;

Να είσαι απλά χαρούμενος χωρίς λαμπάκια δεν γίνεται; Να νιώθεις την αγάπη χωρίς γυρλάντες, γκυ και όμορφα κεράκια δεν μπορείς; Κι αν δεν στολίσεις δέντρο, οι φίλοι σου και οι δικοί σου δεν θα σε συντροφεύουν; Κι αν δεν κρεμάσεις κάλτσα, δωράκι δεν θα πάρεις;

Ολονυχτίς σκεφτόμουνα
απάντηση να δώσω.
Να φανταστείτε έβλεπα
πως θα το ξημερώσω.

Μα τελικά κοιμήθηκα
κι ευθύς σ'όνειρο είδα
μια κόρη ν'αναδύεται
ωσάν τη νηρήιδα.

"Μη με φοβάσαι" σφύριξε
"να μ'ακουμπάς δεν κάνει.
Μα άκουσε και νιώσε με
έστω και λίγο, φτάνει"

"Σ'ακούω κόρη λαμπερή"
απάντησα με θάρρος.
"Οδήγησε την σκέψη μου
σαν της ψυχής μου φάρος"

"Σκέψου με κάθε προσοχή
τα λόγια που σου είπαν
και ψάξε βρες μονάχος σου
αύτα που ίσως λέιπαν.
Και μην ξεχνάς πως τους χρησμούς
άνθρωποι δεν τους βγάζουν,
μα των ανθρώπων τις ζωές
φτιάχτηκαν να αλλάζουν."

Τότε μεμιας πετάχτηκα όρθιος και όλα πια μου ήταν πεντακαθαρά. Το ξωτικό μου είπε να στολίσω, όχι το σπίτι μου μα την ζωή μου....Το πνεύμα δεν είναι σαν την πεταλούδα να έλκεται απ'τα λαμπάκια μα έρχεται μονάχα όταν το φως θα βάλεις στη ζωή σου.

Οι μπάλες είναι οι φίλοι μου, το αστέρι οι γονέις μου,

γιρλάντες τα αδέρφια μου και γκυ οι έρωτές μου

και το χιονάκι που τα κοσμεί είναι οι στιγμές μου,

κάθε στιγμούλα που περνώ με κάθε ένα στολίδι.

Όσο για τα κεράκια μου, αυτά είναι εμπειρίες

και όμορφες και άσχημες.

Καμμία τους δεν λείπει

ανάβουν όλες μέσα μου για να μην τις ξεχάσω.

Όπως δεν πρεπεί να ξεχνά κανέις εκτός από το μπαλκόνι του να στολίζει τη ζωή του. Γιατί Χριστούγεννα δεν είναι μονάχα τον Δεκέμβρη, μα είναι κάθε σου μέρα ως τα γεράματα κι ακόμη παραπέρα.


Χάραζε σιγά σιγά και λίγο πριν κλείσω ξανά τα μάτια μου να κοιμηθώ για λίγο, το βλέμμα γύρισα προς το παράθυρο. Το ξωτικό ήταν εκεί και μου χαμογελούσε. Μου έκλεισε το μάτι ευτιχισμένο που κατάλαβα και μου έιπε πως οι γιορτές φτάσαν και ήρθε η ώρα να στολίσω....Μου'πε οτι θα το ξαναδω και χάθηκε ξανά μέσα στο χάραμα.
Και τότε ξάπλωσα χαρούμενος και αποφασισμένος από αύριο να στολίζω. Έτσι αποκοιμήθηκα ενώ ηχούσε ακόμα στα αυτιά μου η προσταγή του ξωτικού....

Στόλισε! Στόλισε! Στόλισε!!!

Άκου!

Σε μια προσπάθεια της μνήμης, να σου πει ότι υπάρχεις σε αναγκάζει να γυρίσεις πίσω και να κοιτάξεις τολμηρά αυτό που ένιωσες τότε που της ψυχής σου η φωνή σού μίλησε ξανά μετά από πολύ καιρό.....έτσι για να μπορέσεις ίσως να νιώσεις κάπως ίδια τώρα που ακούς ξανά.....

Τόλμα κόσμε στήσε αυτί και προσπάθησε να ακούσεις. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε την γαλήνη στην ψυχή μας. Γιατί η γαλήνη είναι σιωπή κι όταν σωπαίνεις, τότε ακούς...

...............................

Άκου ξανά ό,τι δεν τόλμησες και μην ξεχνάς ότι τρελός είναι μονάχα αυτός τόλμησε να αφουγκραστεί και χάθηκε στον δρόμο...

Τελικά....

Μπορείς να βρεις διαμάντια

αν ψάξεις στα σκατά.

Το θέμα είναι:

Θα έβαζες ποτέ το χέρι μέσα για να ψάξεις?

Keep writing........

Όταν η αγάπη μου ντύνεται νύχτα

Όταν η αγάπη μου ντύνεται νύχτα

φορά για μενταγιόν της τη σελήνη.

Απλώνει το γεμάτο αστέρια

νυχτικό της

και ξεκουράζεται στα σύννεφα.

Τότε την κοιτάζω.

Παρατηρώ καθε σημείο πάνω της

και σκέφτομαι:

-Είναι όμορφη πολύ, μα τόσο άπιαστη

τόσο μακρυνή –

Οικεία, μα επικίνδυνη.

Τη βλέπω να κοιμάται

Κι ακούω τον ήχο της σιώπηλής μελωδίας

Που σιγομουρμουρίζουν τα όνειρά της

Ω Θεέ μου!

Μα είναι υπέροχη

αλλά απόμακρη

παγερή.

Ψύχος και ρίγος διασχίζει όλο μου το κορμί.

Με

βλέπει – τρομάζω – με φωνάζει κοντα της

μα δεν πάω.

Φοβάμαι.

Γιατί φοβάμαι;

Αυτό δεν ήθελα πάντα;

Να είμαι δίπλα της.

Δίπλα στη νύχτα.

Στην αγάπη μου ντυμένη νύχτα.

Θέλω να πάω και κάτι με τραβά πίσω.

Πώς είναι δυνατόν

Ο άγγελος που πάντα ονειρευόμουν

και περίμενα

τώρα να με

τρομάζει τόσο πολύ.

Με φωνάζει κοντά της,

να χαθώ μαζί της.

Μα δεν πάω κι αυτή φεύγει μόνη της.

Ξημερώνει.

Θα με περιμένει – το ξέρω.

Την κοιτώ να χάνεται κι ορκίζομαι

πως κάποτε θα πάω μαζί της.

Ίσως κάποτε θα χάνομαι κι εγώ

όταν θα απλώνει τις ακτίνες του ο ήλιος.

Ξημερωσε,

κι η νύχτα χάθηκε.

Η αγάπη μου ντυμένη νύχτα χάθηκε.

Κι εγώ είμαι εδώ. Ακομη. Και κοιτάζω

– κι ελπίζω.

Ελπίζω πως κάποια μέρα

θα γίνω κι εγώ νύχτα,

– αγάπη ντυμένη νύχτα.

Άγγελος τόσο όμορφος μα τόσο επίφοβος.

Και τότε θα με σκέφτονται όλοι.

Θα με ονειρεύονται κι εγώ θα τους τρομάζω.

Όχι εγώ. Η αγάπη τους.

Η αγάπη τους ντυμένη νύχτα.

Καρδιά

Ποια είσαι εσύ;

Χτυπάς. Σε ακούω.

Γιατί χτυπάς; Γιατί σε ακούω;

Τι είσαι λοιπόν;

Ένα όργανο; Μια ζωή;

Ένα δάκρυ; Μια αγάπη;

Γιατί; Γιατί υπάρχεις;

Μου είσαι τόσο απαραίτητη;

Ζω χωρίς εσένα. Ή μήπως οχι;

Σε έχω ανάγκη. Σε χρειάζομαι.

Με πληγώνεις κι όμως το αίμα μέσα σου κυλά.

Σε μισώ κι όμως σε θέλω για να ζήσω.

Σε ψάχνω.

Πού είσαι; Τι είσαι;

Γιατί φεύγεις; Σου μιλάω.

Δώσε μου λίγη σημασία. Γύρνα.

Κοίταξέ με. Λιώνω μπροστά σου.

Πού είσαι; Σε ψάχνω.

Γιάτι φεύγαις; Μείνε.

Σε έχω ανάγκη. Μια νύχτα ακόμα.

Και μετά;

Χάθηκες.

Δεν υπάρχεις πια;

Αντίο.

Αυτό μόνο.

Αντίο για πάντα.

Αντιγόνη

Σε είδα μπροστά μου.
Με βλέπεις. Σε βλέπω.
Πέφτεις κάτω και κλαις. Γιατί κλαις;
Ποιος θάνατος σου πήρε την αγνότητα;
Πώς μπορούσες να το αντέξεις;
Ένα κοριτσάκι ήσουν μόνο.
Ποιον αδερφό σου θες να θάψεις;
Ποιος είναι ο αδερφός σου;
Γιατί τον θάβεις; Ένας προδότης ήταν.
Μήπως κανώ λάθος; Μάλλον ναι.
Ήταν αδερφός σου. Σπλάχνο σου. Αίμα σου.
Τώρα; Ποιον θα αγαπάς; Ποιον θα φροντίζεις;

Κλαις; Γιατί κλαις;
Ποιος Κρέοντας σου πήρε τη ζωή;
Ποιος σε ατίμασε ετσι;
Εσένα τη σκληρή πολεμίστρια;
Ποιος σε λύγισε και κλαις;
Όχι. Δε φοβάσαι να πεθάνεις.
Ο θάνατος ποτέ δε σε τρόμαζε.
Φοβάσαι τι θα αφήσεις πίσω σου.
Πού είναι η αγάπη που αφήνεις πίσω σου
όταν έλεγες πως δεν γεννήθηκες να μισείς αλλά να αγαπάς;

Έχεις μια Ισμήνη να αγαπάς. Να σ'αγαπάει.
Κι αυτή; Τι θα απογίνει αν φύγεις;
Μη φοβάσαι. Θα την προσέχω εγώ.
Και θα της λέω πόσο σε θαυμάζω.
Πως είσαι ένας άντρας που κανένας άντρας δεν μπορεί να γίνει.
Μια γυναίκα που καμιά γυναίκα δεν μπορεί να φτάσει.
Κι όμως είσαι απλά ένας άνθρωπος.
Και φοβάσαι.
Και κλαις.
Μην κλαις.

Στης λίμνης το μετάλληνο βουνό
αλπινιστές ψαρεύανε ντομάτες
ένας τυφλός τους κοιτούσε από ψηλά
κι ένας βουβός του τραγουδούσε σερενάτες.

Στις ρίζες μιας μπλε πορτοκαλιάς
σαν αυτοκίνητα κρεμόντουσαν τα μούρα
και μέσα στη φωνή της σιγαλιάς
ο μπαρμπα-Λιάς
αρχίζει τη μουρμούρα...

Της κάμαρας ο φρεσκοξυρισμένος γλόμπος

στου παπαγάλου το λαιμό δέθηκε κόμπος
κι ευθύς αμέσως μια ντουλαπα οπλίζομαι
ωχ! σταμάτα πια την καρπαζιά γιατι ζαλίζομαι!

To dream!

just to dream for nothing to be something,
for the water to be stone,
for a dreamer being alone,
for the angels to fall in love,
for the hugest white dove
for the stars to fall from sky,
for the trees to say "hi",
for the sound to be seen
and for Buddha to be....thin!!!

Ύμνος στης αγάπης την Άνοιξη.

Φως να μπει στον κοσμο

που το ονειρο μορφη θα παρει

κι ακου...

μια μικρη νεραιδα!

Ανασα την φωναζουν!

Τρυπωνει σε αδειες αγκαλιες

και τραγουδαει τον Ερωτα

στου δειλινου την ωρα.

Πουλια πολυχρωμα, πολλα

να μας ενωσουν θελουν

φτερα να πλεξουν γυρω μας

ψηλα για να μας πανε, εκει..

στον κηπο των ψυχων.

Εκει που τρεφεσαι με φως και αγαπη

ανθιζει μεσα απο τα λουλουδια.

και τοτε εμεις...

ενα κορμι πια αλλα ψυχη διπλη

με λιγο σεληνοφως

θα αγγιξουμε το ονειρο.

Σαν αστρο να'ταν μακρυνο!

Ετσι μαζι σαν ειμαστε

θα φτασουμε και πιο ψηλα

απο εκει που ο νους μας ισως φτανει.

Και στου ονειρου τους οριζοντες

φως απλετο θα ριξει η καρδια μας

με καθε ευχη και καθε "σ'αγαπω"....

Αποφάσισα

να ακολουθήσω την πεπατημένη.

Δεν θα πρωτοτυπήσω.

Δεν θα επαναστατήσω.

Δεν θα προσπαθήσω καν να κάνω τη διαφορά.

Η κοινωνία που ζούμε είναι σαν το ανθρώπινο δέρμα. Κάθε χτύπημα ανοίγει πληγή που θέλει χρόνο να επουλωθεί. Κάθε νέο χτύπημα πριν την επούλωση το μόνο που θα καταφέρει είναι να μεγαλώσει την πληγή.

Οι νεωτερισμοί και οι επαναστατισμοί είναι βαριά χτυπήματα στις ήδη ανοιχτές πληγές.

Κι όσο προσπαθεί ν'αντέξει τα χτυπήματα τόσο οι νεωτεριστές χτυπούν και τη βιάζουν.

Μα ΑΚΟΥΣΤΕ! Ακούστε την κραυγή της κοινωνίας που εκλιπαρεί να σταματήσουμε τον άπονο ξυλοδαρμό. Δεν είναι έτοιμη για άλλες αλλαγές μην την πιέζετε! Ήταν πολλοί οι επαναστάτες, οι νεωτεριστές και αυτοί που κάνανε τη διαφορά όλα αυτά τα χρόνια...ας ηρεμήσουμε πριν χτυπήσουμε και πάλι! Ας μην καταντήσουμε οι βιαστές της κοινωνίας που μας θρέφει τόσα χρόνια.

Ας την αφήσουμε να ηρεμήσει πριν την οδηγήσουμε ένα σκαλί πιο πάνω...

Καλημέρα!

Ήταν αναπάντεχη. Πραγματικά απρόσμενη η καλημέρα σου!

Είχες τέσσερις μήνες να εμφανιστείς, πού ήσουν????

......................

Αααα να με συγχωρείς. Έχεις δίκιο! Φώναζες τόσο καιρό αλλά εγώ δεν άκουγα. Δεν είχα χρόνο βλέπεις. Ξέρεις στις μέρες μας δεν μπορείς να έχεις χρόνο...ειδικά για σένα και τους ομοίους σου. Δεν μπορείς να ονειρεύεσαι και ΔΕΝ μπορείς να ακούς!!!

Άκου!

Τι ακούς? τίποτα....σιωπή ε?

Ακριβώς! Αυτό είναι! Δεν είναι υπέροχο?

..........................

Ξέρεις οι άνθρωποι...αυτοί μωρέ οι θνητοί, δεν ακούν πια. Η σιωπή δεν τους μιλάει. Κι αυτή σωπαίνει, αφού κανείς δεν αφουγκράζεται τα παραμύθια της.

Κι εγώ. Ναι κι εγώ δυσκολεύομαι τελευταία να την αφουγκραστώ. Κι εσένα δεν σ'ακούω συχνά μα το παλεύω!

Όχι δεν θα γίνω σαν τους άλλους! Εγώ θνητός? Ποτέ! Δεν πρέπει...

Θα το παλέψω τουλάχιστον, κι αν με καταπιεί τότε ίσως η σιωπή ουρλιάξει τόσο δυνατά που θα ξαναγυρίσω. Γιατί εγώ δεν γεννήθηκα θνητός.....εγώ γεννήθηκα ψυχή. Ψυχή που ακούει και μιλάει για να ακούσουν οι θνητοί.

Και τώρα ακούω εσένα...και μιλάω για να ακούσω πρώτα εγώ ο υπερασπιστής της ψυχής μου....και μετά οι άλλοι. Οι άλλοι που ίσως ακούν και δεν το νιώθουν κι ίσως το νιώσουν κάποτε.

.........................

Ναι έχεις δίκιο! Δεν είμαστε μόνοι...κι εκεί μες στον απόηχο της αλαλιάς μαύρες γραμμές προβάλλουν απ'τους τοίχους και σχηματίζουν λέξεις άκαμπτες και μυτερές! Σαν αιχμηρές αγκίδες που μπαίνουν μες στο δέρμα σου και τότε ουρλιάζεις θες δε θες...γιατί πονάει να σωπαίνεις.

....................

Μα τέτοιες λέξεις δεν μπορούν παρά να γράφονται από άλλα πλάσματα, απόκοσμα κι αόρατα στον κάθε ένα θνητό! Και τώρα που οι θνητοί σταμάτησαν να ακούν και μόνο βλέπουν είναι πιο εύκολο να γράφουν λέξεις που κάποιος ίσως να τις δει, παρά να ψιθυρίζουν άσκοπα σε βουλωμένα αυτιά.

.....................

Τώρα πια το νιώθεις και εσύ έτσι δεν είναι? Υπάρχουν πλάσματα που θέλουν τη βοήθειά μας! Πλάσματα που εγκλωβιστήκανε και βασανίζονται μοναχά τους πίσω από τους τοίχους, τα σκαλιά, τις πόρτες, τους καθρέπτες...παγκάκια...και ο Tabien ο μάγος τους στέλνει μηνύματα στον κόσμο μας για να τους σώσουμε.

......................

"Άνθρωποι, εσείς θνητοί, ακούστε τη σιωπή που σας μιλά! Σταθείτε ένα λεπτό ακίνητοι! Η αγάπη βασανίζεται κι εμείς μαζί της! Αγγίξτε κι εσείς ένα κομμάτι από την προσευχή μας και νιώστε την ψυχή σας να επικοινωνεί!! Ακούστε!! Ακούστε!! Ακούστε...."

...........................

Ακούς???

Καταρα!!

Κατάρα σε σένα που άδικα μας κυνήγησες.

Κατάρα σε σένα που εκμεταλλεύτηκες έναν αδύναμο και αφελή.

Κατάρα σε σένα που δίχως ντροπή όρμηξες να αρπάξεις και το τελευταίο μας κομμάτι αξιοπρέπειας.

Κατάρα σε σένα και στα παιδιά σου που κλέβετε με τόσο δόλο και κακία τις χαρές των άλλων.

Κατάρα πιο μεγάλη από αυτή που πάνω σας θα πέσει να μην υπάρξει ποτέ ξανά στην ιστορία.

Κατάρα αιώνια σε κάθε μέλος της κακιασμένης και ανίερης οικογένειάς σας.

Οι ψυχές σας να κομματιαστούν στα βάθη της αβύσσου και φλόγες απ' τον Ουρανό να καίνε τα κομμάτια τους!

Να χάσετε κάθε απόγονο και να αφανιστείτε από το σύμπαν, για να μην μολύνουν οι ψυχές σας κι άλλα πλάσματα!

Να πέσουν πάνω σας πληγές που δεν γιατρεύονται και συμφορές που δεν ξεχνιούνται!

Να χάσετε τα πάντα και να πάθετε πολλά χειρότερα κακά από αυτά που τόσο άδικα μας προκαλείτε!

Αγάπη ποτέ ξανά να μην γευτείτε και η χαρά να είναι για σας μια μακρινή ανάμνηση!

Όλες των Φαραώ οι πληγές και οι συμφορές του κόσμου να πέσουν με βία πάνω σας και να σας διαμελίσουν!

Να δείτε τα παιδιά ας να υποφέρουν και κάθε ελπίδα για ευήμερια να χαθεί για σας!

Να μην σας αφήσουνε ποτέ οι συμφορές σε ησυχία και τρεις γενιές στην οικογένειά σας να υποφέρουν!

Για εμάς τα πράγματα θα φτιάξουν και τρόπο θα βρούμε να επιβιώσουμε! Θα βρούμε λύση στα προβλήματα που μας δημιουργήσατε και θα σταθούμε σύντομα ξανά στα πόδια μας...ίσως όλο αυτό να μας βγει σε καλό κι ίσως τα πράγματα να ήταν χειρότερα. Η ελπίδα μέσα μας όμως δεν πεθαίνει και ξέρω πως η κατάσταση θα φτιάξει και θα ορθοποδήσουμε νικώντας και αυτή τη μάχη! Άλλωστε ξέρουμε καλά να πολεμάμε και να αγωνιζόμαστε...το κάναμε πολλές φορές και θα το κάνουμε και τώρα......όμως εσείς να μην χαρείτε πια ποτέ το φως ενός χαμόγελου και να χάθει για σας κάθε όμορφη στιγμή!

Κατάρα σε σας και στα παιδιά σας!!!!

Η Ελληνική Εκπαίδευση καλεί SOS!

Θεσσαλονίκη 3 Ιανουαρίου 2006

Η εκπαίδευση στο έλεος των κυβερνώντων.

Είναι γεγονός ότι στον τομέα της εκπαίδευσης τόσο η χώρα μας όσο και η παγκόσμια κοινότητα αντιμετωπίζει σοβαρή κρίση. Εκείνο όμως που πρέπει να αναλογιστούμε περισσότερο είναι πόση προσπάθεια καταβάλλεται από τις κυβερνήσεις να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αυτό. Ίσως θα έπρεπε να ληφθεί η παιδεία ως μια εθνική υπόθεση και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για την βελτίωση της.

Εν όψει του νέου προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή για το 2006 αντιλαμβανόμαστε ότι η χρηματοδότηση για την παιδεία θα πέσει κάτω από το 3% - ενώ το παρόν ποσοστό αγγίζει το 3,57%. Την ίδια στιγμή που σε φτωχότερες χώρες όπως η Πολωνία, η χρηματοδότηση για την παιδεία φτάνει και το 5% επί του Α.Ε.Π. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και των τριών βαθμίδων στη χώρα μας να αντιμετωπίζουν δυσκολίες και να μην είναι λίγα αυτά που υπολειτουργούν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Άρθρο 16 του Ελληνικού μας Συντάγματος αναφέρει ρητά πως: "Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας σ' όλες τις βαθμίδες της στα κρατικά εκπαιδευτήρια". Ωστόσο, εξ αίτιας της χαμηλής χρηματοδότησης, έχει δημιουργηθεί ένα τέτοιο σύστημα παραπαιδείας, το όποιο αλλοιώνει το πραγματικό νόημα της εκπαίδευσης, ώστε ο παραπάνω νόμος να φαντάζει εικονικός.

Εκτός από τα παραπάνω όμως, η παιδεία αντιμετωπίζει πρόβλημα και στις κατευθύνσεις που μπορεί να προσφέρει στα παιδιά και τους νέους. Στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος οι μαθητές θα πρέπει να διακατέχονται από ένα φιλελεύθερο πνεύμα στηριζόμενο στον αλληλοσεβασμό, την ευγενή άμιλλα και την συνεργασία. Οι εκπαιδευτικοί από την άλλη οφείλουν να παρέχουν πληθώρα ερεθισμάτων και ευκαιριών στους νέους ώστε να αναδεικνύονται οι ιδιαίτερες κλίσεις και οι πιθανές δεξιότητες του καθενός. Επίσης θα πρέπει οι εκπαιδευτικοί να παρακινούν τους μαθητευόμενους να έρχονται σε επαφή με τις επιστήμες και τα τεχνολογικά επιτεύγματα, που είναι δυνατόν να διευρύνουν τα ενδιαφέροντά τους.

Η διδασκαλία από την άλλη θα πρέπει να περιλαμβάνει διδάγματα για το πως μπορεί ο νέος να ανακαλύψει τον εαυτό του, να πολεμήσει δύσκολες καταστάσεις, να διαμορφώσει έναν αξιόλογο και μοναδικό χαρακτήρα. Μαθαίνει να συνεργάζεται με τους γύρω του, να σέβεται την γνώμη των άλλων, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί, και να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις και τις αμφιβολίες του παραθέτοντας επιχειρήματα. Η παιδεία μπορεί να προσφέρει επιλογές στους μαθητές. Μπορεί να τους κάνει να αγαπάνε το σχολείο και τους συντελεστές του. Τους βοηθάει να αναπτύσσουν ιδέες, να ονειρεύονται, να δουλεύουν, να προσφέρουν και φυσικά να έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους. Τους δίνει τη δυνατότητα επίσης να δημιουργούν, να καλλιεργούν ευγενή αισθήματα και να διαπνέονται από ένα ανθρωπιστικό πνεύμα. Ακόμη θα ήταν χρηστό να τους δίνεται η ευκαιρία να διεκδικούν όσα στερούνται άδικα, να είναι κύριοι του εαυτού τους και να βλέπουν την καθημερινότητα με χαρά, χωρίς άγχος. Έτσι είναι δυνατόν να αποφευχθεί, τρόπον τινά, η μεταφορά στείρων γνώσεων, να εκλείψουν οι αντιδημοκρατικές τακτικές και να ανέβει αρκετά το πνευματικό επίπεδο της νεολαίας του 21ου αιώνα. Έξαλλου στους νέους στηρίζεται το μέλλον κάθε χώρας και στα μάτια τους καθρεπτίζεται η ελπίδα των παλαιότερων γενεών για τα μελλούμενα.

Αν επιτέλους όλα τα παραπάνω γίνουν κάποτε πράξη, τότε θα μπορούμε πλέον να πούμε ότι η παιδεία θα βοηθήσει στη διαμόρφωση των επόμενων γενεών που θα οδηγήσουν την κοινωνία σε ένα καλύτερο μέλλον και σε ένα νέο περιβάλλον Ας ελπίσουμε ότι το περιβάλλον αυτό θα είναι όμορφο, ανθρώπινο και πάνω απ' όλα ειρηνικό!

Θάνος Πισανίδης

Από άρθρο σχολικής εφημερίδας ενιαίου Λυκείου

"Καθε ψυχη απο τη στιγμη που ερχεται στον κοσμο αυτο κατι δεν της καθεται καλα....κατι ζητα να απαντηθει........

............................................................................................................................................................................

Πως μπορω να βρεθω με εναν αλλον ανθρωπο που κατι ψαχνει κι αυτος...και πως γινεται σωματα που δεν γνωριζονταν καν να αγκαλιαζονται και να αγαπιουνται...και να μην μπορουν να ανασανουν, να χανονται, να πνιγονται οταν ειναι μακρυα.......

............................................................................................................................................................................

Πως ξαναπαγωνουν τα κορμια??"

Γιάννης Καλαβριανός ("Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος")