Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Ασκησεις μοναξιας...







...και πανω που εισαι μονος, με το μυαλο σου απλωμενο σαν λευκο σεντονι που ανεμιζει στο συρμα με τα μανταλακια, αζωγραφιστο, σχεδον διαφανο, και λες τωρα ειναι η ωρα να σκεφτω, να τα βαλω ολα στη σειρα, να κανω και καμμια αυτοκριτικη, δεν σοθ'ρχεται τιποτα. Κενο!
 Κοιτας με απλανες βλεμμα το ταβανι και περιμενεις σιωπηλα το πρωινο, το μεσημεριανο....Ακου τωρα! Εναλλαγη και αντιδοτο στο τιποτα, το φαγητο. Κοιτας συνεχεια την ανοιχτη πορτα μηπως περασει καποια περιεργη φατσα, χωρις να θελεις ομως να σου πιασει κουβεντα.
  Ο καθε θορυβος ειναι κατι. Προσπαθεις να καταλαβεις. Παντοτε αναρωτιομουν πως μπορουν να περνουν οι ωρες σε εναν ασθενη νοσοκομειου. Γιατι οι πιο πολλοι εκτος απο τις ωρες διαβασματος, αν διαβαζει κανεις, τον περισσοτερο χρονο απλα κοιτουν, ακουν και μετα τιποτε. Αργα-αργα σαν την καμπια που σερνεται αργα-αργα και ισως καποτε φτασει...που; Πουθενα.
  Ο πιο αγαπημενος θορυβος του νοσοκομειου ειναι τα καροτσακια. Το κυλισμα τους και ο ηχος των αντικειμενων που χτυπουν πανω τους. Προσπαθεις να καταλαβεις τι ερχεται. Φαγητο; Φαραμακο; Αλλαγες; Κι ετσι περναει η ωρα, με το γουρ-γουρ....Το απολυτο κενο, το οποιο ειναι απιστευτο πως περνα και μεσα στο μυαλο σου.
  Α ρε παππου!!! Ελεγες οτι καμμια στεναχωρια δεν μπορει να αντισταθει στη φυση γιατι δεν μπορεις να σκεφτεις, απλως γαληνευεις. Ελα να δεις και τη μοναξια του νοσοκομειου. Τιποτα δεν μπορεις να σκεφτεις. Δεν γαληνευεις, χαζευεις!

 Ειρηνη Μαματσολα-Πισανιδου

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Σκυλος και κοκκαλα!

  Ποια η σχεση των σκυλων τελικα με τα κοκκαλα? Πρεπει να δινουμε κοκκαλα στο κατοικιδιο μας? Ο,τι ειναι νοστιμο ειναι και ωφελιμο? Τι πρεπει να προσεχουμε τελικα οσον αφορα στα αποφαγια απο τα κρεατα που φαγαμε? Ο καταξιωμενος Χειρουργος/Ιατρος μικρων ζωων Αλεξανδρος Κελεμπεκογλου μας δινει τις πληροφοριες που θελουμε μεσα απο την επιστολη που αναρτησε στο διαδικτυο. Ελπιζω να ειναι αρκετα κατατοπιστικη και ιδιαιτερα πειστικη για τους σκεπτικιστες που αρνουνται να κατανοησουν οτι "η φυση του ζωου να τρωει κοκκαλα" εχει καταργηθει απο τοτε που εχει αλλαξει και ο τροπος ζωης του, αρα και οι διατροφικες του συνηθειες! Εξαλλου δεν νομιζω να ειναι "φυση" του ζωου να τρωει ψημενα κοκκαλα....



"Κύριοι και κυρίες,
Όσο και αν η ελληνική "παράδοση" θέλει τον άνθρωπο να τρώει το κρέας και τον σκύλο τα κόκκαλα, είμαστε πλέον στον 21ο αιώνα, και κάποια πράγματα πρέπει να πάνε μία και καλή στη θέση τους...
Και τι εννοεί ο .... κτηνίατρος...????
Τώρα που έρχεται Πάσχα, και όλοι θα ψήσουμε ή θα βρεθούμε σε σπίτια που ψήνουν τον "οβελία", πολλοί θα μπούνε στον πειρασμό να πούνε το γνωστό ελληνικό "μαζέψτε τα κόκκαλα για τον σκύλο"...
Ας δούμε τι περιέχει ένα κόκκαλο: Ανόργανα (Ανθρακικό Ασβέστιο) και ..... Λίπος!!!! Και αν είναι η κεφαλή του μηριαίου ή οι σπόνδυλοι και κάποιες ελάχιστες πρωτεΐνες!!! Ελάχιστες!!!!! Άρα, διατροφικά ο σκύλος μας δεν έχει να επωφεληθεί από το κόκκαλο!!!
Πάμε όμως στο πιο σοβαρό από όλα. ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!!!!
Ναι κύριοι και κυρίες!!! Όπως ακριβώς το διαβάσατε!!! Τα κόκκαλα σκοτώνουν.
Δουλειά μου είναι να χειρουργώ, αλλά έχω βαρεθεί να βλέπω ζωάκια να πεθαίνουν επειδή οι ιδιοκτήτες τους δίνουν κόκκαλα, και αυτά σχίσαν τον οισοφάγο ή προκάλεσαν έναν αποφρακτικό ειλεό!!!
Τα κόκκαλα, ειδικά ζώων που σφάχτηκαν σε ηλικία που έχουν αποτιτανωθεί τα οστά τους, ΔΕΝ ΛΙΩΝΟΥΝ στον πεπτικό σωλήνα. ΔΕΝ ΠΕΠΤΟΝΤΑΙ. Άρα μπορούν, εν δυνάμει να προκαλέσουν απόφραξη του πεπτικού. Και αν είναι τυχερός ο σκύλος, παρατηρητικός ο ιδιοκτήτης και εκπαιδευμένος - ικανός ο χειρουργός μπορεί και να την γλυτώσει από μία απόφραξη.
Αλλά εαν ένα κόκκαλο σχίσει τον οισοφάγο, ή καθηλωθεί στον οισοφάγο ή στο καρδιακό στόμιο του στομάχου, και δεν μπορέσει να αφαιρεθεί ενδοσκοπικά ή χειρουργικά μέσα σε 1-2 ημέρες, ο σκύλος είναι καταδικασμένος.
Και δεν είναι καθόλου μα καθόλου σπάνιο!!!! Ειδικά σε λαίμαργα και μικρόσωμα σκυλάκια.
Γι' αυτό ο σωστός ιδιοκτήτης ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ στον σκύλο του κόκκαλα.
Ούτε στα αδέσποτα. Θέλουμε να κάνουμε μία καλή πράξη???? Καθαρίζουμε το κρέας και δίνουμε το κρέας και όχι τα κόκκαλα!!!!!
Τα πιο επικίνδυνα από όλα είναι τα κόκκαλα που όταν σπάνε, δημιουργούν αιχμές, όπως τα μακρά οστά του κοτόπουλου, οι πλευρές τον μηρυκαστικών και οι ΣΠΟΝΔΥΛΟΙ!!!
Γι' αυτό προσοχή!!!! Και καλό ΠΑΣΧΑ!!!"
Αλεξανδρος Κελεμπεκογλου
Χειρουργος Κτηνιατρος

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Φλεβάρη, φίλε μου! (από Το Ημερολόγιο ενός Ανάπηρου) μέρος 2ο

  Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και ήρθες ξανά.
  Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω...κουτσέ μου φίλε. Αστειεύομαι φυσικά. Δεν έχω καμμιά διάθεση να σε προσβάλλω. Εξάλλου, φέτος εσύ περπατάς πιο άνετα, γι'αυτό θα μείνεις και περισσότερο να μου κάνεις παρέα, ενώ εγώ μια απ'τα ίδια...ίσως και λίγο χειρότερα...Ξέρεις έπεσα τις προάλλες. Προσπάθησα να σηκωθώ και δεν υπολόγισα καλά το βάρος μου και έπεσα, ευτυχώς όμως στον καναπέ. Όχι ότι δεν πόνεσε, πόνεσε και πολύ μάλιστα αλλά τουλάχιστον απέφυγα τα χειρότερα. "Κάκωση τρεχαντήριου οστού", είπαν οι γιατροί ενώ επέμεναν να εγχειριστώ. Αρνήθηκα να το κάνω! Δεν είναι για μένα πια οι εγχειρίσεις κι εξάλλου δεν ήταν δα και τόσο σπουδαίο πράγμα. Θα κολλήσει μόνο του. Αφού δεν κινούμαι. Δεν πηγαίνω πουθενά...
  Δεν απογοητεύομαι όμως! Βρήκα τρόπους να περνάω την ώρα μου και να μην βαριέμαι. Άρχισα να μαθαίνω πράγματα και να έχω πιο δημιουργικές δραστηριότητες. Ναι, αλήθεια! Τώρα πια έχω παρέα! Μια φορά το μήνα έρχεται μια κοπέλα για να φροντίζει το σπίτι. Κάθε φορά που έρχεται, εγώ χαίρομαι. Της χαμογελάω και της μιλάω όλη την ώρα. Όχι δεν νιώθω κουραστικός γιατί βλέπω οτι μου χαμογελάει κι αυτή. Και το βλέπω στα μάτια της ότι το χαμόγελό της είναι αληθινό.
  Δεν μιλάει την γλώσσα μου. Δεν ξέρω από πού είναι αλλά σίγουρα δεν καταλαβαίνει αυτά που της λέω. Καμμιά φορά την ακούω που σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι ξένο, μάλλον απ'την πατρίδα της, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια γλώσσα είναι. Δεν γνωρίζω και πολλές άλλωστε...κι επίσης δεν έχει και σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τώρα μπορώ να μιλάω και σε κάποιον άλλο εκτός από σένα. Δεν μου αρέσει να γίνομαι φορτικός.
  Ναι φέτος με ακούς λίγο πιο αισιόδοξο. Και πιο χαρούμενο θα'λεγα! Αφού τελικά τι σημασία έχει που είμαι έτσι όπως είμαι? Ακόμη μπορώ να ζω, έστω και μέσα σε ένα δωμάτιο. Όσο πιστεύω ακόμη στη ζωή, όσο μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι, θα μπορώ και να ζω...και μάλιστα ευτυχισμένος! Ναι, μην εκπλήσσεσαι, αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένος! Αφού μπορώ! Εξάλλου, οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι που ξέρω είναι υγιέστατοι. Κι αυτό γιατί δεν ξέρουν να εκτιμούν το νόημα της πραγματικής ζωής. Ήρθε, λοιπόν, για μένα η ώρα να το εκτιμήσω και να το ανεβάσω στο επίπεδο της ευτυχίας. Ξέρω είναι δύσκολο αλλά είναι μια αρχή.

Δεν στεναχωριέμαι πια που φεύγεις. Ξέρω ότι θα έρθεις πάλι. Έρχεσαι κάθε χρόνο και θα χαρώ να σε ξαναδώ του χρόνου! Ίσως τότε να με δεις τελείως αλλαγμένο. Ένα είναι σίγουρο θα προσπαθήσω να είμαι πιο ευτυχισμένος...

...έχε γεια, φίλε μου!


(1ο Μέρος http://thanos-pisanidis.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html )

Οταν χτυπησε η πορτα...(αποσπασμα)


   Χτυπησε η πορτα. Λυπηθηκα! Ελεγα θα ανοιξω αλλα τωρα ειναι αργα! Τι να πρωτοανοιξεις? το μυαλο σου? τα ματια σου? τα χερια σου? και τα χερια σου, αν τα ανοιξεις, τι θα βγαλουν? Κι αυτη η πορτα παλι χτυπησε! Αναγκαστηκα να σηκωθω, πηρα λιγο βαμβακι και γαζες και πηγα προς την πορτα. Πιεσα το πομολο προς τα κατω και μια φωνη ακουστηκε να λεει "που εισαι? χτυπαω μια ωρα!" Ενιωσα τοσο μισος για τον ανθρωπο που χτυπουσε ετσι αλυπητα και ξεδιαντροπα την ανυπερασπιστη ωρα. Του ειπα σοβαρος:
 - Πηγαινε με σ'αυτη
 - Ποια?
 - Στην ωρα!
 - Ρε συ πας καλα?
Δεν καταλαβαινα τι ρωτουσε αφου ημουν ακομη ακινητος..."Δεν ξερω. Εσυ θα μου πεις", ειπα και αρχισα να περπαταω. Τον προσπερασα και κατεβαινα ενα ενα τα σκαλια ενω αυτος φωναζε
 - Ρε ελα πισω! Που πας?
 - Να βρω την Ωρα που χτυπησες!
 - Τι να βρεις μωρε? Χτυπουσα πριν μιση ωρα!
Αυτο ηταν ο,τι χειροτερο ακουσα. Πριν χτυπουσε την ολοκληρη και τωρα χτυπαει και την μιση! Και η καημενη η μιση ειναι πιο αδυναμη και δεν μπορει να αντισταθει. Η οργη μου ηταν τοση (περιπου 96 κιλα) και με εσπρωξε με δυναμη προς το μερος του. Τον εριξα κατω και του εδωσα μια μπουνια. Αυτος οχι απλα δεν την πηρε αλλα την κοιταξε με τρομο, ο οποιος αναρωτιεμαι ακομη ποτε εμφανιστηκε και πως επεσε κι αυτος κατω. "Εισαι με τα καλα σου? Τι κανεις?", ειπε αυτος. Δεν καταλαβαινω για ποιο λογο επρεπε να μαθει με ποιους ημουν και τι εκανα. "Εισαι κατασκοπος?", ρωτησα, κι αυτος καρφωσε το βλεμμα του πανω μου. Τα καρφια με πονεσαν τοσο πολυ που εριξα μια δυνατη κραυγη, την οποια ψαχνω απο τοτε. Ισως κυλισε ως το υπογειο και δεν την βρω ποτε αλλα το βλεμμα ειναι ακομη πανω μου. Δεν καταφερα να το βγαλω γιατι δεν βρισκω που εβαλε τα καρφια.
"Μου κανεις πλακα?", μου ειπε κι εκει ηταν που παραξενευτηκα πιο πολυ. Δεν γνωριζω να κανω πλακες και δεν εχω κανει για κανεναν. Πως θα μπορουσα να κανω σ'αυτον πλακα? Και τι θα ειχε επανω? Και γιατι με ρωτησε? Ηθελε μια πλακα και την ηθελε απο μενα?
"Οχι!", του ειπα και σηκωθηκα ορθιος.
  - Τιποτα δεν σου κανω, γιατι δεν το αξιζεις!
 - Το'χεις χασει τελειως? Τι εχεις παθει?
 - Οχι, τελκα το βρηκα χθες.
Πως ηξερε για το ρολοι μου? Και πως ηξερε οτι κατι επαθα? Αυτος ο ανθρωπος ειναι επικινδυνος! Τον κοιταξα επιμονα, τον προσπερασα και μπηκα μεσα στο σπιτι. Δεν θα μπορουσε να με βρει ετσι. Οι τοιχοι ειναι πολλοι και κινουμαι απο τον εναν στον αλλον ανετα. Οταν φυγει, τοτε ισως βγω και παω στο δωματιο μου να ξαπλωσω παλι! Μεχρι τοτε.......

Πως να τρελανετε ενα οργανο....(αποσπασμα)


-Ο κυριος Πισανιδης?
-Μαλιστα! Ποιος ειναι?
-Απο το αστυνομικο τμημα Πατρων σας τηλεφωνω! Αστυνομος Μπεκας εδω!
-Τι συμβαινει?
-Μολις συλλαβαμε μια κοπελα και θα θελαμε να κανουμε μια επιβεβαιωση στοιχειων.
-Απο την Πατρα?? Τι να σας πω....πως τη λενε?
-Χριστινα Πανα-γο-που-λου...
-Δεν την γνωριζω!
-Ειστε σιγουρος? γιατι επιμενει οτι σας ξερει!
-Δεν ξερω καποια με αυτο το επιθετο....εν πασει περιπτωσει τι εκανε?
-Συνεληφθη για διαταραξη κοινης ησυχιας, ετρεχε μεθυσμενη στους δρομους, εγραφε συνθηματα στους τοιχους φωναζοντας περιεργες φρασεις μια στα ελληνικα, μια στα αγγλικα και μια στα ισπανικα ενω λεει (με τα ελαχιστα ελληνικα που καταφερνω να ξεχωρισω απο αυτα που λεει) οτι ειναι ενας κυκνος που πεταει πανω απο το Περου, ενω το αλογο της το ξεχασε στο Λονδινο γιατι τα ζωδια τους μαλλον δεν ταιριαζανε...τι να σας πω τρελλη ισως ειναι...
-Ααααα ΝΑΙ την ξερω!!! Δεν ειναι τρελη! Φιλη μου ειναι!
-Δεν καταλαβαινω!
-Ειναι που δεν εχετε κανει παρεα μαζι μου ακομα γι'αυτο! Το παθαινουν οι περισσοτεροι....ποσο μαλλον αν εχεις και την προδιαθεση!
-Τελικα την γνωριζετε την κοπελα?
-Φυσικα! Αλλα δεν την λενε ετσι!
-Αλλα πως?
-Lacris! Χριστινα Lacris!
-H ταυτοτητα της γραφει Χριστινα Παναγοπουλου...
-Α ναι..? εμμμ...τι να σας πω δεν ξερω...δεν ελεγε αυτο στο facebook....μπορει και να την λενε ετσι τελικα...
-Θα με τρελανετε???
-Γιατι ειστε ακομα λογικος?
-Κυριε μου ειστε σοβαρος? Τι θα γινει με την κοπελα?
-Τι να σας πω...δεν ξερω αν εχει ζησει την εμπειρια του κρατητηριου! Ισως να της αρεσε....για ρωτηστε την κι αν πει οτι θελει να παει ε καντε της το χατηρι και βαλτε την μεσα για λιγες μερες...γιατι μαζευει εμπειριες ζωης, καταλαβενετε...Αν παλι σας πει οτι το χει κανει και δεν θα θελε να το ξαναζησει, αφηστε την μωρε! Σιγα τι ψυχη εχει...
- (που παω και μπλεκω σε που***τη μου!!!) κλακ....
....Ααα το κλεισε...ευγενεστατη η ελληνικη αστυνομια!!! φροντιζουν για το καλο μας σου λεει.........

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Χωρισμός


Μου είπες τελος κι έφυγες
και μόνος έμεινα στο έρημο πια σπίτι.
Σκοτάδι γύρω μου βαρύ
κι σκέψη μου σ’αναζητά.
Ήσουν εσύ της νύχτας πέπλο
που με σκέπαζε
και ένιωθα το όνειρο
να χάνει την ψυχή του.
Τώρα τριγύρω μου παντού ερημιά
                                     κι η μοναξιά,
                       σιγή απέραντη που ουρλιάζει.
Ακούω την κραυγή της
και χάνω κάθε επαφή.
Χάνω τις αισθήσεις μου
και ένα τίποτα απλώνεται μπροστά μου.
Το απέραντο αυτό τίποτα
που ταλαντεύεσαι μέσα του αιώνια
σαν νά’ταν απαλή, ανάλαφρη, απρόσμενη
                                                                      μελωδία,
που σε κανει να κοιμάσαι.
Είναι η ίδια μελωδία
που σφύριζε άλλωτε ο Μορφέας
κάτω από το μεταξένιο γεμάτο άστρα
σεντόνι που τον εσκέπαζε η Νύχτα.
Ξέρω καλά ότι θα ξημερώσει
και η αυγή σαν λέων,
                                   που βρυχάται δυνατά
                   κι όλα τα ζώα τρέχουν να κρυφτούν,
θα έρθει για να διώξει μακριά
κάθε μου σκέψη λυπηρή
κάθε κακή μου ανάμνηση.
Και φως γεμάτος θα σου δείξω
πως η μορφή σου πια δεν με τρομάζει
και την ζωή μου συνεχίζω με χαμόγελο,
χωρίς εσένα δίπλα μου.

Νύχτα που έφυγες


Το φεύγω σου το ένιωσα απρόσμενο
και το σκοτάδι, άγριο θηρίο
ώρμησε στην καρδιά μου.

Έτσι άδειος, άοπλος κι αβοήθητος
είδα τη νύχτα απειλητικά
τα νύχια της να δείχνει.
Και μες στην αγωνία μου
                                         να μείνω όρθιος
                        ν’αντέξω  
έμαθα δύναμη να παίρνω
απ’τη δική σου απουσία.

Νύχτα που έφυγες
                                          ξέρω τώρα
πως δεν είσαι εδώ.
Τ’αστέρια πέφτουν στο κρεβάτι μου
συντροφιά να μου κρατήσουν
και το φεγγάρι με περισσή λαμπρότητα
το πιο γλυκό χαμόγελο
μου στέλνει στα βάθη της ψυχής μου
Στην αγκαλιά του ο άνεμος
με πήρε να  πετάξω
πάνω από τ’αγριολούλουδα
που άνθιζαν στο διάβα μου
και όμορφα τραγούδια μού’λεγαν
                                             γεμάτα αγάπη,
και μήνυμα χαράς κι ελπίδας,
γραμμένα με άρωμα ψυχής
πάνω σε φως από φεγγάρι.

Έτσι αιωρούμενος κοιμήθηκα
στον κάμπο με τα χρώματα
κι όνειρο είδα φοβερό
                    μα και γεμάτο αρώματα.
Ναι σ’ονειρεύτηκα κι εγώ.
Ασπάλαθος ήσουν κι άνθιζες
και παπαρούνα ματώμενη εγώ
να πλέκω πάνω στ’αγκάθια σου
το βέλο μου ανθισμένο.

Κλήρος ζωής


Στα γόνατα της Λάχεσης
πάλι θα κουρνιάσω απόψε.

Ποιος κλήρος πάλι
Θα μου τύχει το πρωί;

Ανάμεικτα τα συναισθήματα
καθώς πορεύομαι και ανακαλώ
τις όμορφες και άσχημες...
...θυμάμαι τότε που...
                      ...και όταν...

Και το νερό αυτό
                          τόσο στιφό και άνοστο
Μια πίκρα τόση
                                                          που σου ταράζει το μυαλό...

..............................................................................

Άνοιξα τα μάτια
και αντίκρυσα τον ήλιο
να φωτίζει το προσώπό μου.

Και είναι αυτό το πρώτο ξύπνημα
που όρεξη σου δίνει για ζωή
και νέος άνθρωπος
πορεύομαι στο δρόμο που εγώ χαράζω,
ξέροντας ότι στο τέλος θα κριθώ
για ό,τι έδωσα και ό,τι πήρα.

Μα πάνω απ’όλα θα κριθώ
Για το αν έδωσα στον κλήρο μου
                                                          ζωή
          αξιοπρεπή και μετρημένη.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Η Διαφορά

Και σε τι διαφέρεις ΕΣΥ, πες μου, από τους ήρωες που διαβάζεις στα βιβλία; ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό που σε κάνει να απέχεις από ό,τι διαβάζεις και να τα σχολιάζεις σαν να μην είσαι εσύ; Μήπως δεν είσαι επιπόλαιος όπως ο Μπόζυ ή ευάλωτος όπως ο ντε Γκριέ; Άραγε δεν σ'αγγίζει η ραδιουργία της Μερτέιγ; Δεν νιώθεις την παμπόνηρη αφέλεια του Βαλμόν; Μήπως δεν είσαι κι εσύ σαν τον ψευτο-Ροζάριο αυτοκαταστροφικός;
Τόσοι χαρακτήρες διαφορετικοί κι όμως όλοι ταυτίζονται μαζί σου σε πολλά σημεία. Αυτό είναι που θα σε οδηγήσει στην τύχη τους μια μέρα.
Ποιος είσαι εσύ που νομίζεις πως η ζωή έχει άλλα σχέδια για σένα;

Ξύπνα!!! Ό,τι διαβάζεις, είσαι!
Αυτή είναι η κατάρα σου μέχρι να μάθεις τα πραγματικά μυστήρια της ζωής. Ωραία τριαντάφυλλα που πρέπει να διασχίσεις για να φτάσεις στον κήπο με τα κρίνα! Θα φτάσεις λαβωμένος, ματωμένος, ενώ τα αγκάθια θα γίνουν ένα με το κορμί σου. Θα φτάσεις όμως στον κήπο;
Είναι στο χέρι σου να αντέξεις και μείνεις όρθιος ως το τέλος.

Μην προσπαθείς να διαφέρεις. Ταυτίσου, μάθε και προχώρα...

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Καληνυχτα! από τον Έρντινγκαρ

 Καληνύχτα! Μόλις ξύπνησα και προσπαθώ να κατέβω από κουκούλι μου.
  Είναι μια υπέροχη νύχτα απόψε! Κλείνω να παντζούρια για να μπει άπλετο σκοτάδι και ετοιμάζομαι για τις δουλειές μου.
  Πρώτα πλένω τα φτερά μου, θα μου χρειαστούν απόψε, ακόμη και τα μικρά που βγαίνουν εκατέρωθεν των πλευρών μου. Γυαλίζω τα λέπια γύρω από τα νύχια μου και φοράω τον μανδύα μου, με προσοχή για να μην πέσουν από πάνω του τα αστέρια που παρήγγηλα από την Τραβύνια, την γυναίκα του νεφελέμπορου. Τώρα είμαι έτοιμος να ξεκινήσω τις δουλειές μου...
   Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις την νύχτα σου είναι ένα καλό, πλούσιο και θρεπτικό γεύμα. Τι καλύτερο λοιπόν από την σκόνη βιβλιοθήκης και το χνούδι πατώματος τα όποια ευτυχώς έχω μπόλικα. Αφού ρουφήξω και το τελευταίο χνουδάκι, ήρθε η ώρα για την καθενυχτινή γυμναστική μου. Με προσοχή όμως γιατί ο συγκάτοικός μου κοιμάται - μυστήρια πλάσματα αυτοί οι άνθρωποι, να κοιμούνται τη νύχτα! Τέλος πάντων, όπως και να'χει δυστυχώς, όλοι οι συγκάτοικοί μου μέχρι τώρα δεν μου μιλούσαν ποτέ. Σαν να μην υπάρχω. Στην αρχή ήταν εκνευριστικό, μετά το συνήθισα. Ίσως, τελικά οι άνθρωποι δεν μας βλέπουν καν...
  Μπα...
  Τι κουτή σκέψη! Ακούς εκεί δεν μας βλέπουν...
  Είναι πολύ δύσκολο τελικά να γυμνάζεσαι προσπαθώντας να μην κάνεις φασαρία. Ειδικά η αποψινές μου ασκήσεις ήταν αρκετά θορυβώδεις. Και δεν μιλάμε για απλές ασκήσεις, όπως στεφάνια άκαυτης φλόγας ή φωτοστρόβιλους. Απόψε το πρόγραμμά μου έλεγε πεδία δυνατής προστασίας, απορροφητικές πύλες ενέργειας και πτήση ήχου - αυτό ειδικά φοβάμαι ότι θα έκανε αρκετή φασαρία, ευτυχώς κοιμάται βαριά αυτός.

  Ώρα για ψώνια τώρα. Πρέπει να βιαστώ πριν χαράξει και κλείσουν οι γαλαξιακές πύλες. Θα χρειαστώ σάλιο κροκόδειλου για το κουκούλι μου, νύχια πάπιας για να ράψω στον μανδύα μου και λίγο αίμα τσιγγάνου γιατί νιώθω λίγο αδύναμος τελευταία. Επίσης πρέπει να πάρω λίγη σκόνη μετεωριτών, ένα βάζο αστρικό νεφέλωμα και δύο στόματα ιστό αράχνης. Τέλος αν προλάβω θα πάρω και μερικά φίλτρα από τις μάγισσες της Ανδρομέδας.

  Είναι ήδη αργά γι'αυτό πρέπει να ανοίξω τα φτερά μου και να φύγω. Εύχομαι σε όλους να έχουν ένα υπέροχο, σκοτεινότατο βράδυ κι ελπίζω να τα πούμε πάλι.

Πολλές δαγκωνιές και μακριά από υγρούς τοίχους!