Το όραμα του μετανοημένου εραστή...

Πουλί εσύ της νιότης και λαμπρό αστεροφεγγοστόλισμα

άκου εμέ τη δύσμοιρη κι απαρηγόρητη ψυχή.

Πολλά ήταν τα λάθη που έπραξα

και η μετάνοια σκληρή κι αβάσταχτη.

Στην ύστατη προσπάθεια να ανασηκωθώ

μετράω τα σημάδια που μου προκάλεσε 

η αυτοτιμωρία μου.

Ο πόνος ανυπόφορος καθώς συνεχίζω

δίχως οίκτο το αδίστακτο φραγγέλωμα

του εαυτού μου.

Ονειρεύομαι τη μέρα που τα καυτά μου δάκρυα

θα πέσουν στις βαθιές χαρακιές της πλάτης μου

και θα καυτηριάσουν τις πληγές μου.

Τότε το σώμα μου θα κείτεται εκεί μπροστά μου

και θα κρατά τόσο σφιχτά, σχεδόν θυμωμένα

αυτό το στυγερό όργανο μετάνοιας.

Εγώ δεν θα πονώ αλλά θα κλαίω

και μέσα από το κλάμα μου κόκκινες παπαρούνες

θα ανθίσουνε στην πλάτη του κορμιού μου.....

Το αντίο θ'ακουστεί τόσο αχνό, σχεδόν γλυκό αεράκι

και θα ανέβω εκεί ψηλά που σαι κι εσύ

πουλί της νιότης κι γλυκό ουρανοφέγγισμα.

Γιατί εσύ μου μοιάζεις τόσο,

που νιώθω πως με καταλαβαίνεις.

Άκου, λοιπόν, ξανά την προσευχή μου

κι απάλυνε τους πόνους της ψυχής αυτής.

Δώσε της χάρη και χαμόγελο 

γιατί τα δάκρυα τής είναι ανάξια.

Μετά έλα και γείρε πάνω μου

και άκου τις καρδιές μας να χτυπούν.

Γιατί εσύ είσαι εγώ....