Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Χωρισμός


Μου είπες τελος κι έφυγες
και μόνος έμεινα στο έρημο πια σπίτι.
Σκοτάδι γύρω μου βαρύ
κι σκέψη μου σ’αναζητά.
Ήσουν εσύ της νύχτας πέπλο
που με σκέπαζε
και ένιωθα το όνειρο
να χάνει την ψυχή του.
Τώρα τριγύρω μου παντού ερημιά
                                     κι η μοναξιά,
                       σιγή απέραντη που ουρλιάζει.
Ακούω την κραυγή της
και χάνω κάθε επαφή.
Χάνω τις αισθήσεις μου
και ένα τίποτα απλώνεται μπροστά μου.
Το απέραντο αυτό τίποτα
που ταλαντεύεσαι μέσα του αιώνια
σαν νά’ταν απαλή, ανάλαφρη, απρόσμενη
                                                                      μελωδία,
που σε κανει να κοιμάσαι.
Είναι η ίδια μελωδία
που σφύριζε άλλωτε ο Μορφέας
κάτω από το μεταξένιο γεμάτο άστρα
σεντόνι που τον εσκέπαζε η Νύχτα.
Ξέρω καλά ότι θα ξημερώσει
και η αυγή σαν λέων,
                                   που βρυχάται δυνατά
                   κι όλα τα ζώα τρέχουν να κρυφτούν,
θα έρθει για να διώξει μακριά
κάθε μου σκέψη λυπηρή
κάθε κακή μου ανάμνηση.
Και φως γεμάτος θα σου δείξω
πως η μορφή σου πια δεν με τρομάζει
και την ζωή μου συνεχίζω με χαμόγελο,
χωρίς εσένα δίπλα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου