Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και ήρθες ξανά.
Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω...κουτσέ μου φίλε. Αστειεύομαι φυσικά. Δεν έχω καμμιά διάθεση να σε προσβάλλω. Εξάλλου, φέτος εσύ περπατάς πιο άνετα, γι'αυτό θα μείνεις και περισσότερο να μου κάνεις παρέα, ενώ εγώ μια απ'τα ίδια...ίσως και λίγο χειρότερα...Ξέρεις έπεσα τις προάλλες. Προσπάθησα να σηκωθώ και δεν υπολόγισα καλά το βάρος μου και έπεσα, ευτυχώς όμως στον καναπέ. Όχι ότι δεν πόνεσε, πόνεσε και πολύ μάλιστα αλλά τουλάχιστον απέφυγα τα χειρότερα. "Κάκωση τρεχαντήριου οστού", είπαν οι γιατροί ενώ επέμεναν να εγχειριστώ. Αρνήθηκα να το κάνω! Δεν είναι για μένα πια οι εγχειρίσεις κι εξάλλου δεν ήταν δα και τόσο σπουδαίο πράγμα. Θα κολλήσει μόνο του. Αφού δεν κινούμαι. Δεν πηγαίνω πουθενά...
Δεν απογοητεύομαι όμως! Βρήκα τρόπους να περνάω την ώρα μου και να μην βαριέμαι. Άρχισα να μαθαίνω πράγματα και να έχω πιο δημιουργικές δραστηριότητες. Ναι, αλήθεια! Τώρα πια έχω παρέα! Μια φορά το μήνα έρχεται μια κοπέλα για να φροντίζει το σπίτι. Κάθε φορά που έρχεται, εγώ χαίρομαι. Της χαμογελάω και της μιλάω όλη την ώρα. Όχι δεν νιώθω κουραστικός γιατί βλέπω οτι μου χαμογελάει κι αυτή. Και το βλέπω στα μάτια της ότι το χαμόγελό της είναι αληθινό.
Δεν μιλάει την γλώσσα μου. Δεν ξέρω από πού είναι αλλά σίγουρα δεν καταλαβαίνει αυτά που της λέω. Καμμιά φορά την ακούω που σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι ξένο, μάλλον απ'την πατρίδα της, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια γλώσσα είναι. Δεν γνωρίζω και πολλές άλλωστε...κι επίσης δεν έχει και σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τώρα μπορώ να μιλάω και σε κάποιον άλλο εκτός από σένα. Δεν μου αρέσει να γίνομαι φορτικός.
Ναι φέτος με ακούς λίγο πιο αισιόδοξο. Και πιο χαρούμενο θα'λεγα! Αφού τελικά τι σημασία έχει που είμαι έτσι όπως είμαι? Ακόμη μπορώ να ζω, έστω και μέσα σε ένα δωμάτιο. Όσο πιστεύω ακόμη στη ζωή, όσο μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι, θα μπορώ και να ζω...και μάλιστα ευτυχισμένος! Ναι, μην εκπλήσσεσαι, αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένος! Αφού μπορώ! Εξάλλου, οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι που ξέρω είναι υγιέστατοι. Κι αυτό γιατί δεν ξέρουν να εκτιμούν το νόημα της πραγματικής ζωής. Ήρθε, λοιπόν, για μένα η ώρα να το εκτιμήσω και να το ανεβάσω στο επίπεδο της ευτυχίας. Ξέρω είναι δύσκολο αλλά είναι μια αρχή.
Δεν στεναχωριέμαι πια που φεύγεις. Ξέρω ότι θα έρθεις πάλι. Έρχεσαι κάθε χρόνο και θα χαρώ να σε ξαναδώ του χρόνου! Ίσως τότε να με δεις τελείως αλλαγμένο. Ένα είναι σίγουρο θα προσπαθήσω να είμαι πιο ευτυχισμένος...
...έχε γεια, φίλε μου!
(1ο Μέρος http://thanos-pisanidis.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html )
Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω...κουτσέ μου φίλε. Αστειεύομαι φυσικά. Δεν έχω καμμιά διάθεση να σε προσβάλλω. Εξάλλου, φέτος εσύ περπατάς πιο άνετα, γι'αυτό θα μείνεις και περισσότερο να μου κάνεις παρέα, ενώ εγώ μια απ'τα ίδια...ίσως και λίγο χειρότερα...Ξέρεις έπεσα τις προάλλες. Προσπάθησα να σηκωθώ και δεν υπολόγισα καλά το βάρος μου και έπεσα, ευτυχώς όμως στον καναπέ. Όχι ότι δεν πόνεσε, πόνεσε και πολύ μάλιστα αλλά τουλάχιστον απέφυγα τα χειρότερα. "Κάκωση τρεχαντήριου οστού", είπαν οι γιατροί ενώ επέμεναν να εγχειριστώ. Αρνήθηκα να το κάνω! Δεν είναι για μένα πια οι εγχειρίσεις κι εξάλλου δεν ήταν δα και τόσο σπουδαίο πράγμα. Θα κολλήσει μόνο του. Αφού δεν κινούμαι. Δεν πηγαίνω πουθενά...
Δεν απογοητεύομαι όμως! Βρήκα τρόπους να περνάω την ώρα μου και να μην βαριέμαι. Άρχισα να μαθαίνω πράγματα και να έχω πιο δημιουργικές δραστηριότητες. Ναι, αλήθεια! Τώρα πια έχω παρέα! Μια φορά το μήνα έρχεται μια κοπέλα για να φροντίζει το σπίτι. Κάθε φορά που έρχεται, εγώ χαίρομαι. Της χαμογελάω και της μιλάω όλη την ώρα. Όχι δεν νιώθω κουραστικός γιατί βλέπω οτι μου χαμογελάει κι αυτή. Και το βλέπω στα μάτια της ότι το χαμόγελό της είναι αληθινό.
Δεν μιλάει την γλώσσα μου. Δεν ξέρω από πού είναι αλλά σίγουρα δεν καταλαβαίνει αυτά που της λέω. Καμμιά φορά την ακούω που σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι ξένο, μάλλον απ'την πατρίδα της, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια γλώσσα είναι. Δεν γνωρίζω και πολλές άλλωστε...κι επίσης δεν έχει και σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τώρα μπορώ να μιλάω και σε κάποιον άλλο εκτός από σένα. Δεν μου αρέσει να γίνομαι φορτικός.
Ναι φέτος με ακούς λίγο πιο αισιόδοξο. Και πιο χαρούμενο θα'λεγα! Αφού τελικά τι σημασία έχει που είμαι έτσι όπως είμαι? Ακόμη μπορώ να ζω, έστω και μέσα σε ένα δωμάτιο. Όσο πιστεύω ακόμη στη ζωή, όσο μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι, θα μπορώ και να ζω...και μάλιστα ευτυχισμένος! Ναι, μην εκπλήσσεσαι, αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένος! Αφού μπορώ! Εξάλλου, οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι που ξέρω είναι υγιέστατοι. Κι αυτό γιατί δεν ξέρουν να εκτιμούν το νόημα της πραγματικής ζωής. Ήρθε, λοιπόν, για μένα η ώρα να το εκτιμήσω και να το ανεβάσω στο επίπεδο της ευτυχίας. Ξέρω είναι δύσκολο αλλά είναι μια αρχή.
Δεν στεναχωριέμαι πια που φεύγεις. Ξέρω ότι θα έρθεις πάλι. Έρχεσαι κάθε χρόνο και θα χαρώ να σε ξαναδώ του χρόνου! Ίσως τότε να με δεις τελείως αλλαγμένο. Ένα είναι σίγουρο θα προσπαθήσω να είμαι πιο ευτυχισμένος...
...έχε γεια, φίλε μου!
(1ο Μέρος http://thanos-pisanidis.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου