Αντιγόνη

Σε είδα μπροστά μου.
Με βλέπεις. Σε βλέπω.
Πέφτεις κάτω και κλαις. Γιατί κλαις;
Ποιος θάνατος σου πήρε την αγνότητα;
Πώς μπορούσες να το αντέξεις;
Ένα κοριτσάκι ήσουν μόνο.
Ποιον αδερφό σου θες να θάψεις;
Ποιος είναι ο αδερφός σου;
Γιατί τον θάβεις; Ένας προδότης ήταν.
Μήπως κανώ λάθος; Μάλλον ναι.
Ήταν αδερφός σου. Σπλάχνο σου. Αίμα σου.
Τώρα; Ποιον θα αγαπάς; Ποιον θα φροντίζεις;

Κλαις; Γιατί κλαις;
Ποιος Κρέοντας σου πήρε τη ζωή;
Ποιος σε ατίμασε ετσι;
Εσένα τη σκληρή πολεμίστρια;
Ποιος σε λύγισε και κλαις;
Όχι. Δε φοβάσαι να πεθάνεις.
Ο θάνατος ποτέ δε σε τρόμαζε.
Φοβάσαι τι θα αφήσεις πίσω σου.
Πού είναι η αγάπη που αφήνεις πίσω σου
όταν έλεγες πως δεν γεννήθηκες να μισείς αλλά να αγαπάς;

Έχεις μια Ισμήνη να αγαπάς. Να σ'αγαπάει.
Κι αυτή; Τι θα απογίνει αν φύγεις;
Μη φοβάσαι. Θα την προσέχω εγώ.
Και θα της λέω πόσο σε θαυμάζω.
Πως είσαι ένας άντρας που κανένας άντρας δεν μπορεί να γίνει.
Μια γυναίκα που καμιά γυναίκα δεν μπορεί να φτάσει.
Κι όμως είσαι απλά ένας άνθρωπος.
Και φοβάσαι.
Και κλαις.
Μην κλαις.